Tematem eseju jest twórczość argentyńskiego reżysera Lisandra Alonso, autora takich filmów jak: La Libertad, Los Muertos, Fantasma i Liverpool. Autor artykułu analizuje specyfikęfilmowego stylu artysty, koncentrując się na różnorodnych formach ekranowego realizmu. Najpierw stara się prześledzić potencjalnych protoplastów Alonsa, konfrontując poetykę argentyńskiego twórcy z modelami realizmu typowymi dla Roberta Bressona, Béli Tarra Chantal Akerman. Twierdzi, że reżyser aktualizuje Bressonowską koncepcję kinematografu, czyli wizję premélièsowskiego filmu, pozbawionego konwencjonalnej emocjonalności, odległego od kinowego spektaklu i przywiązanego do „dokumentalnej” faktury opowiadania. Z drugiej strony Syska podkreśla, że Bresson uogólnia i syntetyzuje, odbierając bohaterom niepowtarzalność, podczas gdy Alonso nadaje postaciom walor unikatowości, a proponowany przez reżysera realizm pozostaje najczystszy, służebny wobec pejzażu i postaci-aktora. Autor zaznacza także stosowane przez Alonsa techniki dystansacyjne, eliptyczność fabularną, unikanie puent i specyficzny charakter subiektywizmu niewyrastającego poza ramy klasycznie ujętych norm narracji obiektywnej (analiza sceny snu z filmu La Libertad). Autor obszerny fragment poświęca także analizie stosunków temporalnych w filmach Alonsa, stosując roboczą kategorię czasu teraźniejszego – niedokonanego.

The author of this essay focuses on the films directed by Argentinean filmmaker Lisandro Alonso ("La Libertad"," Los Muertos"," Fantasma and Liverpool"). The article examines the specific film style, focusing on various forms of the cinematic realism. Firstly, the essay proposes the list of the Alonso’s potential protoplasts, confronts the Argentinean filmmaker with the film poetics conceived by Robert Bresson, Béla Tarr and Chantal Akerman. The author claims that the Alonso’s conception updates Bressonian idea of “cinematography”, although Argentinean director rejects the process of semiotic synthesis, instead proposing the uniqueness of the characters, the purest realism – ancillary to the landscape and the actor. Besides, Syska describes the distancing techniques used by Alonso, ellipsis in the film plot, the avoidance of the punchlines and the specific nature of the subjectivity located inside the classical objective narration (e.g. the analysis of a sleep scene from the movie La Libertad). The author also analyzes the temporal relations in Alonso’s films – using the term called present tense progressive.