Przedstawienie samotności w wybranych wierszach Roberta Frosta i Emily Dickinson

Celem niniejszej pracy jest ukazanie jak Robert Frost i Emily Dickinson postrzegali uczucie samotności. Jest to możliwe dzięki dokładnej analizie wybranych wierszy tych dwóch amerykańskich artystów, którzy w swojej literackiej twórczości często odnosili się właśnie do tego uczucia. Chociaż poezja Frosta jest inna od poezji Dickinson w formie i stylu, to jednak oboje prowadzili życie, które można nazwać samotnym i spokojnym. Z tego powodu mieli sporo do powiedzenia na temat uczucia izolacji, niezależnie od tego czy jest ona niechciana czy też pożądana. Frost kojarzył ją z obrazami natury, która jest spokojna i wręcz magiczna, ale bywa również złowroga. Jego poezja ukazuje obraz natury, która często odzwierciedla samotność osoby mówiącej w wierszu i jest katalizatorem do głębszej refleksji oraz odbycia podróży w głąb siebie. Dla Dickinson samotność była sposobem na życie, który zapewnia bezpieczeństwo i wygodę, jednak człowiek musi być również świadom jak podstępna może być. Jej poezja ukazuje jej własne odczucia na temat tego, że człowiek jest i zawsze będzie samotny, ale powinien nauczyć się to doceniać z racji tego, że samotność to nie tylko droga do lepszego poznania siebie, ale również możliwość zrozumienia wszechświata i miejsca jakie człowiek w nim zajmuje. Zarówno Robert Frost jak i Emily Dickinson, pomimo tego że żyli w trochę innych czasach i innych warunkach, mogą pomóc zrozumieć zjawisko alienacji i dostrzec jej dobre strony, zwłaszcza w kontekście współczesnego czytelnika żyjącego w świecie, gdzie samotność stała się powszechna bardziej niż kiedykolwiek.

The aim of this paper is to present Robert Frost’s and Emily Dickinson’s view on the feeling of loneliness. The analysis is conducted on the basis of the selected poems by these two American authors who referred to solitude frequently in their literary output. Though Frost’s poetry is quite different from that of Dickinson’s in form and style, both poets led a life which one could describe as lonely and peaceful. Therefore, they had much to say on the topic of isolation, no matter if unwanted or desired. Frost associated loneliness with the image of nature, peaceful and even magical, but sometimes sinister as well. The picture of nature in his poetry often mirrors the speaker’s feelings and serves as a catalyst for self-reflection and inner journey. For Dickinson loneliness was a way of life which provides safety and comfort, but whose insidious powers a man must be aware of. Her poetry reflects her own views that a man is and will always be alone but needs to learn to appreciate it, for it can be not only a way of re-discovering oneself, but also a possibility to understand the universe and the human’s place in it. Both poets, though living in different times and different conditions, can help understand the phenomenon of solitude and notice its advantages, especially for a modern reader living in the world where loneliness is more widespread than ever.