Daoism on the warpath against the state. The development of Daoist religion and philophy in China before 215 AD

Niniejsza praca stanowi próbę odpowiedzi na pytanie w jaki sposób taoizm w I i II stuleciu n.e. stał się podstawą ideologiczną dla działalności przywódców ludowych, uzurpatorów i buntowników występujących przeciwko zastanemu porządkowi społeczno-politycznemu. Staję w niej na stanowisku, iż na skutek szeregu procesów historycznych (opisanych w po-niższych rozdziałach), które zaszły w Chinach od Okresu Wiosen i Jesieni (779-481 r. p.n.e.) do schyłku panowania dynastii Han (206 r. p.n.e. – 220 r. n.e.), światopogląd taoistyczny stał się w zasadzie jedyną alternatywą środowisk nie usatysfakcjonowanych sytuacją w państwie chińskim. Stanowisko to uzasadniam trójetapowo. W pierwszym kroku, ukazuję rozwój cywilizacji chińskiej w starożytności, kładąc szczególny nacisk na rozwój doktryny konfucjańskiej jako oficjalnej ideologii państwowej, zdyskredytowanej w oczach później-szych dysydentów jako współwinnej kryzysowi państwa. W kolejnym etapie nakreślam rozwój taoizmu począwszy od klasyków Daodejing oraz Zhuangzi, gdy był on jedną z wielu konkurujących szkół filozoficznych, skończywszy na okresie panowania dynastii Han, gdy w warunkach hegemonii konfucjanizmu, taoiści walczyć musieli o uwagę i patronat poszcze-gólnych możnych i władców, parając się alchemią, wróżbiarstwem czy medycyną. W final-nej części pracy skupiam się na reformatorach i buntownikach, którzy wykorzystując i mo-dyfikując taoistyczną doktrynę, symbolikę i praktyki dążyli do gruntownej przebudowy panującego porządku społeczno-politycznego. Szczególna uwaga zostaje tu poświęcona Sekcie Wielkiego Pokoju odpowiedzialnej za wszczęcie powstania Żółtych Turbanów oraz Sekcie Niebiańskich Mistrzów, która doprowadziła do funkcjonowania w Syczuanie przez kilka dekad de facto niezależnego rządzonego teokratycznie państwa taoistycznego.

This paper aims to answer a single question: How did Daoism in the 1st and 2nd centuries CE become an ideological basis for popular leaders, usurpers, and rebels who opposed the status quo. I claim that as a result of various historical processes occurring between The Spring and Autumn Period (770-481 BCE) and the decline of the Han dynasty (206 BCE – 220 CE), the Daoist worldview became practically the sole alternative for circles unsatis-fied with the current state of affairs in Chinese Empire. I explore this topic in three steps. Firstly, I examine the development of Chinese civilization in the ancient era while heavily emphasizing the formation of Confucianism and its rise to a position of official state ide-ology. The second part of my paper is concerned with Daoism, its formation from the pe-riod of a hundred philosophical schools when its foundational texts (Daodejing and Zhuangzi) were created to the Han dynasty period signified by the hegemony of Confu-cianism and Daoists’ struggle to find patronage among elites as alchemists, seers, and healers. In the final part of my paper, I focus on the reformers and rebels, who used and modified Daoist doctrine, symbols, and practices, using them as tools to rebuild their dys-functional state and society. I give most of my attention to the two most significant and influential groups – The Great Peace Sect responsible for the Yellow Turban Rebellion and the Five Pecks of Rice Sect that created and for several decades ran a de facto independ-ent theocratic Daoist state in Sichuan.