Rola suwerenności w dyskursie UE na temat bezpieczeństwa, obrony i polityki zagranicznej

Suwerenność westfalska jako koncepcja służyła nie tylko jako podstawa prawna porządku międzynarodowego, ale także integracji UE. Coraz częściej obserwuje się jednak, że ta ostatnia, w odpowiedzi na rosnącą globalną współzależność i wzajemne powiązania, zmierza w kierunku czegoś znacznie więcej niż suwerenności opartej na autonomii państwowej i wyłączności terytorialnej. Nic dziwnego, że bezpieczeństwo globalne potrzebuje dalszej współpracy międzynarodowej, jednak dziedzina bezpieczeństwa i obrony pozostaje wysoce znacjonalizowana i wyłączna, bardziej niż jakakolwiek inna. Stosując Podejście Dyskursywno-Historyczne, niniejsze badanie ma na celu przedstawic w jaki sposób dyskurs UE, przedstawiony przez wysokiego przedstawiciela / wiceprzewodniczącego, tworzy nową formę suwerenności w kontekście WPZiB i WPBiO w celu ustanowienia jego raison d’être, a zatem ściślejszej Unii. W tym procesie badanie dąży do określenia, gdzie umiejscowiona jest wewnętrzna i zewnętrzna legitymizacja władzy Unii oraz w jaki sposób przewidywana suwerenność Unii zapewnia ramy dla jej stosunków ze strategicznymi sojusznikami, partnerami i rywalami. W badaniu dokładniej przeanalizowano sposób wyrażania przez UE jej zależności bezpieczeństwa od Stanów Zjednoczonych w świetle jej aspiracji do bycia graczem globalnym. Wniosek jest taki, że UE wykazuje ambicję wyrażoną jako jednolity federalizm westfalski, ale strategię głoszoną przez post-westfalską późną suwerenność. Pierwsza opiera się na monolitycznej „polityce UE” i uznaniu zewnętrznym przez sferę międzynarodową, podczas gdy w drugiej, jako podmiot niepaństwowy o ograniczonej zdolności wojskowej, Unia opowiada się za podejściem do bezpieczeństwa ludzi opartym na multilateralizmie i zobowiązaniu wobec partnerów i sojuszników wojskowych (NATO). W studium zwrócono również uwagę na problemy związane z tym stanowiskiem, zwłaszcza jego niejednoznaczne zaangażowanie w stosunki euroatlantyckie. Twierdzi się, że obustronna suwerenność UE jest uzależniona od zmian w globalnym bezpieczeństwie, zderzenia wartości lub spadku zaufania w ramach sojuszu euroatlantyckiego, które popychają UE dalej w kierunku jednolitej suwerenności westfalskiej.

Westphalian sovereignty as a concept has served as a legal basis for not only the international order but also EU integration. The latter, however, is increasingly observed to move towards something much more than a sovereignty based on state autonomy and territorial exclusivity, as a response to the increasing global interdependence and interconnectivity. Global security is unexceptionally in need of further international cooperation, yet the domain of security and defence remains highly nationalised and exclusive, more than any other. By applying a Discourse-Historical Approach (DHA), this study attempts to show how EU discourse, as delivered by the HR/VP, constructs a new form of Sovereignty in the context of the CSDP and CFSP with the aim of establishing its raison d’être, and hence a closer Union. In this process, the study seeks to determine where the internal and external legitimacy for the Union’s authority are being located and how the Union’s projected sovereignty provides a framework for its relations with its strategic allies, partners and rivals. The study makes a closer analysis of the EU’s articulation of its security dependencies on the US in light of its aspiration to be a global player. The conclusion is that EU exhibits an ambition articulated as Unitary Westphalian Federalism, but a strategy pronounced by a Post-Westphalian Late Sovereignty. The former is based on a monolithic ‘EU polity’ and external recognition by the international sphere, while in the latter, as a militarily-limited non-state actor, the Union advocates a Human Security approach based on Multilateralism and a commitment to its international partners and military allies (NATO). Problems with this position are also highlighted in the study, particularly its ambiguous commitment to Euro-Atlantic relations. It is argued that the EU’s bifaceted sovereignty is contingent to changes in global security or a clash of values or diminishing trust within the Euro-Atlantic alliance, which drive the EU further towards a Unitary Westphalian Sovereignty.