Najmniejszy wspólny mianownik: Poetycka wizja Williama Blake's i Emily Dickinson

Niniejsza praca jest w całości poświęcona tropieniu, wydobywaniu i rozpatrywaniu podobieństw i analogii sprzęgających wizję poetycką Williama Blake'a i Emily Dickinson.Pierwszy rozdział szczegółowo ilustruje motyw relacji dziecko-dorosły w wybranych wierszach Dickinson oraz Pieśniach Doświadczenia Blake’a, traktując je jako komentarz do pieśni Issaca Wattsa. Pespektywa niewinnego była wykorzystana przez oboje poetów jako środek do krytyki społecznej oraz intencjonalnego podważenia autorytetów. Kolejny rozdział analizuje paralele w twórczości Blake’a i Dickinson w zakresie możliwości połączonyonych sił intelektu i wyobraźni. Rozpatruje percepcję oraz teorie wiedzy, biorąc za podstawę Nie ma naturalnej religii Blake’a oraz wybrane wiersze Dickinson. William Blake i Emily Dickinson budowali poprzed dekonstrukcję. Podważali autorytety i odrzucali status quo, równocześnie usiłując zachęcić jednostki do większej pewności siebie, żeby już nie potrzebowały za nikim ślepo podążać. Poeci s,konstruowali solidne fundamenty z intelektu i wyobraźni, stanowiące kompas do codziennego użytku, a nie wyłącznie do odbioru i tworzenia sztuki.

The present thesis is devoted to tracing, recording and scrutinizing resemblance and similarities interlocking William Blake’s and Emily Dickinson’s poetic vision. The opening chapter analyses the child-adult relations theme in selected poems by Dickinson and in Blake’s Songs of Experiences, treating them as a commentary to Issac Watts’ hymnbook. Assuming the view of an innocent, they treat it as a vehicle to express social criticism and purposefully undermine authorities. The chapter that follows attempts to track the Blake-Dickinson similitudes in their insights into the power of joint intellectual and imaginary capacities. It dwells on perception and theories of knowledge, assuming Blake’s There Is No Natural Religion and chosen poems by Dickinson as its basis.William Blake and Emily Dickinson built by means of deconstruction. Not only do they undermine authorities and destroy the status quo, but at the same time they endeavour to encourage individuals to be stronger so that they would not need an authority to be blindly followed. They construct the solid ground of joint intellectual and imaginative power to serve as the compass and the lighthouse for everyday application, not exclusively for reception or creation of art.