Korea Południowa i Japonia: Relacje strategiczne w XXI wieku

Niniejsze badanie analizuje relacje strategiczne między Koreą Południową a Japonią w XXI wieku, ze szczególnym uwzględnieniem kluczowych czynników kształtujących trajektorię ich współpracy. Pomimo trwających napięć historycznych wynikających z pamięci kolonialnej, sporów terytorialnych oraz narracji opartych na tożsamości, oba państwa stoją w obliczu strukturalnych nacisków, które coraz bardziej wymuszają pragmatyczne dostosowanie. Badanie analizuje, w jaki sposób dziedzictwo historyczne, regionalna dynamika bezpieczeństwa oraz rola mocarstw zewnętrznych, w szczególności Stanów Zjednoczonych i Chin, oddziałują na głębokość, odporność i trwałość relacji strategicznych między Koreą Południową a Japonią.Kierując się teoretycznym podejściem realizmu strategicznego, badanie podkreśla nadrzędne znaczenie ograniczeń strukturalnych, dystrybucji siły i imperatywów bezpieczeństwa w kształtowaniu zachowań państw. Zakłada ono, że choć krajowe uwarunkowania polityczne i historyczne urazy pozostają istotne, to imperatywy wynikające z zagrożeń regionalnych, współzależności gospodarczej oraz struktur sojuszniczych wywierają decydującą presję na współpracę. Badanie przyjmuje metodologię jakościową, łącząc przegląd literatury z analizą historyczną i polityczną w celu oceny zarówno międzynarodowych, jak i krajowych czynników wpływających na stosunki bilateralne. Takie podejście umożliwia całościowe zrozumienie czynników sprzyjających lub hamujących współdziałanie oraz uwydatnia interakcję między pamięcią historyczną a współczesnymi kalkulacjami strategicznymi.Pomimo utrzymujących się historycznych antagonizmów, Korea Południowa i Japonia są coraz bardziej zmuszone do współpracy strategicznej ze względu na naciski strukturalne. Zagrożenia bezpieczeństwa, w szczególności ze strony Korei Północnej, wraz z rosnącą rolą Chin i stabilizującą funkcją Stanów Zjednoczonych, tworzą warunki, w których koordynacja bilateralna nie jest jedynie opcjonalna, lecz praktyczną koniecznością. Wzajemna zależność gospodarcza i technologiczna dodatkowo wzmacnia to dostosowanie, oferując wymierne bodźce do współpracy, które wykraczają poza spory polityczne i historyczne. Ponadto badanie wskazuje na dynamiczny charakter tej współpracy, kształtowany zarówno przez epizodyczne napięcia, jak i nadrzędne imperatywy strategiczne, co sugeruje, że współdziałanie będzie prawdopodobnie pogłębiać się w czasie, nawet jeśli poszczególne kwestie okresowo zakłócają relacje.Podsumowując, praca ta pokazuje, że relacje strategiczne między Koreą Południową a Japonią we współczesnej epoce są definiowane mniej przez historyczne spory, a bardziej przez pragmatyczne przesłanki przetrwania, bezpieczeństwa i stabilności regionalnej. Badanie wnosi wkład w pogłębione rozumienie geopolityki Azji Wschodniej i podkreśla znaczenie czynników strukturalnych oraz zewnętrznych w kształtowaniu współpracy bilateralnej, oferując wnioski dla decydentów, naukowców i interesariuszy regionalnych.

This study investigates the strategic relations between South Korea and Japan in the 21st century, with a focus on understanding the key factors that shape the trajectory of their cooperation. Despite enduring historical tensions rooted in colonial memory, territorial disputes, and identity-based narratives, both nations face structural pressures that increasingly compel pragmatic alignment. The research examines how historical legacies, regional security dynamics, and the role of external powers, particularly the United States and China, interact to influence the depth, resilience, and sustainability of South Korea–Japan strategic relations.Guided by the theoretical framework of Strategic Realism, the study emphasizes the primacy of structural constraints, power distribution, and security imperatives in determining state behavior. It posits that, while domestic political considerations and historical grievances remain influential, the imperatives created by regional threats, economic interdependence, and alliance structures exert decisive pressure toward cooperation. The research adopts a qualitative methodology, combining a literature review with historical and policy analysis to assess both international and domestic drivers of bilateral relations. This approach enables a holistic understanding of the factors that encourage or inhibit alignment and highlights the interplay between historical memory and contemporary strategic calculations.Despite persistent historical animosities, South Korea and Japan are increasingly compelled toward strategic cooperation due to structural pressures. Security threats, particularly from North Korea, alongside the rise of China and the stabilizing role of the United States, create conditions in which bilateral coordination is not merely optional but a practical necessity. Economic and technological interdependence further reinforces this alignment, providing tangible incentives for collaboration that transcend political and historical disputes. Moreover, the study identifies the dynamic nature of this cooperation, shaped by both episodic tensions and overarching strategic imperatives, indicating that alignment is likely to deepen over time even as specific issues periodically disrupt relations. Overall, this thesis demonstrates that South Korea–Japan strategic relations in the contemporary era are defined less by historical discord than by pragmatic considerations of survival, security, and regional stability. The research contributes to a nuanced understanding of East Asian geopolitics and highlights the importance of structural and external factors in shaping bilateral cooperation, offering insights for policymakers, scholars, and regional stakeholders.