The Protagonist of Christopher Marlowe’s "Tamburlaine the Great" as a Machiavellian Ruler

Christopher Marlowe (1564–1593) stworzył wiele postaci władców, spośród których Timur Chromy, wódz mongolski z przełomu XIV i XV wieku, był najwybitniejszy. „Tamerlan Wielki” (1587) jest często łączony z myślą polityczną Niccolò Machiavellego (1469–1527). Pomimo braku dowodów świadczących o tym, że Marlowe znał pisma tego myśliciela, utwór sugeruje możliwość zaistnienia takiej inspiracji. Protagonista dramatu adaptuje się do zepsutego moralnie świata, dążąc do władzy poprzez podstęp i krzywoprzysięstwo, dostosowując się do wymogów sytuacji, instrumentalnie wykorzystując narrację religijną, a także tworząc swój wizerunek jako budzącego grozę zdobywcy. Wizja Marlowe’a okazuje się zbieżna z poglądami włoskiego humanisty na temat roli losu i Opatrzności, znaczenia historii i przypadłości ludzkiej natury. Widoczny staje się w ten sposób nie tylko makiawelizm Tamerlana, ale także głębokie pokrewieństwo myśli tych obu renesansowych autorów.

Christopher Marlowe (1564–1593) created many characters of rulers, among whom Timur the Lame, a Mongolian leader from the turn of the 14th and 15th centuries, was the most outstanding. "Tamburlaine the Great" (1587) is often referred to the political thought of Niccolò Machiavelli (1469–1527). Although there is no evidence that Marlowe was familiar with the writings of this philosopher, the tragedy suggests the possibility of such inspiration. The protagonist adapts to a morally corrupted world, pursuing power through deception and perjury, adapting to the demands of the situation, using instrumentally the religious narrative, and creating his image as a fearsome conqueror. Marlowe’s vision turns out to coincide with the Italian humanist’s views on the role of fate and Providence, the meaning of history, and the features of human nature. Thus, Tamburlaine’s Machiavellianism as well as the deep affinity of thought between these two Renaissance authors appears to be more evident.