The radical avant-garde and the contemporary avant-garde

Esej odwołuje się do ontologicznego etosu dzieła awangardowego jako specyficznego sposobu ujawniania znaczenia. Awangarda, według Philippe’a Sersa, nie sygnalizuje upadku reprezentacji, lecz jej redefinicję; nie jest demaskacją prawdy, ale nową relacją wobec prawdy. Sers wyraża tutaj swoją niecierpliwość wobec współczesnych interpretacji awangardy, które skupiają się na jej nihilizmie, formalnej nowości i egalitarnym podejściu do wartości. Współczesne zauroczenie transgresją jest, według niego, przykładem fałszywej transcendencji, która jedynie wpisuje się w logikę współczesnego kapitalizmu. Podkreślając obecność ikonofobii, przenikającej teorie estetyczne oparte na języku, esej apeluje o nową ocenę poznawczej i transformacyjnej mocy obrazów. Status oryginalnego dzieła awangardowego tkwi nie w jego negatywności, ale w utopijności - w zawieraniu momentu transcendencji, który ma głęboko etyczne implikacje.

This essay invokes the ontological ethos of the avant-garde work as a particular way of disclosing meaning. The avant-garde, according to Philippe Sers, signals not the ruin of representation but its redefinition; not the debunking of truth but a new relationship to truth. Here Sers manifests his impatience with current accounts of the avant-garde that remain fixated on its nihilism, formal novelty, and value-leveling dimensions. The contemporary infatuation with transgression epitomizes a false transcendence that only plays into the logic of contemporary capitalism. Highlighting the strains of iconophobia that pervades language-based aesthetic theories, the essay calls for a new reassessment of the cognitive and transformative power of images. The status of the original avant-garde work lies not in its negativity but its utopianism, its harboring the moment of transcendence that is profoundly ethical in its implications.