Cmentarzyska w Vorbasse zawierały kilka kobiecych pochówków wyróżniających się bogactwem elementów stroju. Jednym z tych elementów są bogato zdobione duże zapinki kompozytowe, takie jak zapinki rozetkowe, czyli zapinki z nakładanymi tarczkami typu IX według klasyfikacji Mackepranga, oraz zapinka swastykowa. Osoby pochowane z dużymi ozdobnymi zapinkami na Jutlandii można uznać za członków lokalnych wyższych i niższych elit. Pojawienie się dużych ozdobnych zapinek w bogatym kobiecym stroju na Jutlandii najprawdopodobniej było inspirowane bogatym strojem kobiecym z Zelandii. Dotyczy to zwłaszcza zapinek rozetkowych grupy 1, które, nawet jeśli wykonane w lokalnej tradycji, odnoszą się w swojej formie i niektórych detalach konstrukcji do zapinek rozetowych grupy 3, wariant B z Zelandii, datowanych na fazy C1b i C2. Jutlandzkie zapinki rozetowe grupy 1 zainspirowały rozwój zapinek typu M.IX wariantu Store Darum, które datowane są na późną fazę C2 i które można uznać za lokalną, jutlandzką formę dużych ozdobnych zapinek typowych dla tego okresu. Zapinki te wyraźnie kontynuują tradycję warsztatów jutlandzkich, jeśli chodzi o wykorzystanie stopu miedzi jako głównego materiału do konstrukcji elementów oraz sposób dekoracji wykładzin. Wąska, prostokątna płyta zakrywająca sprężynę tych zapinek jest także modyfikacją obudowy sprężyny znanej z zapinek rozetowych grupy 1. Zapinki M.IX wariantu Store Darum należą do zróżnicowanej grupy podobnych zapinek z niską pochewką i nakładanymi tarczkami, które pojawiają się w kręgu nadłabskim, w północnej Europie oraz - w kilku przypadkach - na terenach występowania kultury wielbarskiej i czerniachowskiej. Podczas gdy zapinki rozetowe grupy 1 i zapinki M.IX wariantu Store Darum są reprezentowane przez stosunkowo dużą liczbę egzemplarzy w Jutlandii, zapinka swastykowa z grobu VBI.5 jest jak dotąd znaleziskiem odosobnionym. Zapinka ta może być uznana za lokalną imitację zapinek zealandzkich tego samego typu. Należy podkreślić, że została znaleziona w najbogatszym kobiecym pochówku w Vorbasse. Jak wspomniano powyżej, inspiracji dla pojawienia się dużych ozdobnych zapinek wśród bogatych kobiecych elementów stroju w Jutlandii należy najprawdopodobniej szukać na Zelandii. Zjawisko to prawdopodobnie odzwierciedla ważną pozycję Zelandii, która skłaniała elity z innych regionów do naśladowania wzorców autoprezentacji typowych dla tej wyspy. Na poziomie produkcji omawianych obiektów proces imitacji mógł przebiegać według dwóch schematów: poprzez bezpośrednie nauczenie się wytwarzania takich zapinek od wytwórcy pierwowzorów, lub poprzez próby odtworzenia obiektu na podstawie jego zewnętrznego wyglądu. Przedmioty wytworzone przez rzemieślników, którzy poznali cały proces produkcyjny od twórcy pierwowzorów, mogłyby posiadać pewne indywidualne cechy, ale powinny dokładnie odtwarzać szczegóły konstrukcji. W drugim przypadku można założyć, że producent starał się stworzyć wygląd imitowanego obiektu, używając wcześniej znanych technik, co mogłoby prowadzić do odmienności w konstrukcji. Analiza zapinek rozetowych i zapinki swastykowej z Vorbasse wskazuje raczej na ten drugi proces. Oczywiście pojawia się pytanie, gdzie i jak rzemieślnik mógł zapoznać się z oryginałem - czy było to wynikiem jego własnej mobilności, czy mobilności innych osób? Biorąc pod uwagę, że zapinki rozetowe grupy 1 są znane głównie Jutlandii, a zapinki rozetowe grupy 3 i zapinki swastykowe są znane głównie z Zelandii, można przypuszczać, że mobilność ich producentów była raczej ograniczona. Wskazuje to, że rzemieślnicy najprawdopodobniej zetknęli się z imitowanymi obiektami na obszarze swojej codziennej działalności. Dodatkowym ograniczającym czynnikiem dotyczącym okoliczności, w których rzemieślnik mógł mieć kontakt z oryginałem, jest fakt, że imitowane obiekty były elementami stroju kobiecego, który w społeczeństwach przednowoczesnych przekazuje ważne informacje dotyczące różnych poziomów tożsamości grupowej i jako taki jest zazwyczaj konserwatywny. Dlatego wydaje się mało prawdopodobne, by ozdobny element bogatego stroju kobiecego trafił do obcego środowiska kulturowego jako pożądany przedmiot handlu (pomijając wyjątki od reguły). Musiały istnieć pewne czynniki, które pozwalały na adaptację elementów stroju typowych dla obcej grupy. Wydaje się, że dwie sytuacje mogły stworzyć taką możliwość. W pierwszej sytuacji obcy artefakt mógł być podarunkiem. W drugiej mógł być elementem stroju noszonego przez "obcą" kobietę, czyli rezultatem egzogamii. Co istotne w analizowanym przypadku, w obu sytuacjach implikacje są takie same: obcy element kobiecego stroju staje się manifestacją kontaktów na duże odległości i prestiżu grupy rodzinnej, której przedstawicielka nosi ten przedmiot. Tworzy to doskonałe środowisko dla pojawienia się imitacji, tym razem wytworzonych przez lokalnych rzemieślników. Warto zauważyć, że w badaniach nad transmisją kulturową z perspektywy uniwersalnych mechanizmów psychologicznych często podkreśla się, że jednym z najważniejszych czynników wpływających na rozprzestrzenianie się wzorców kulturowych jest naśladowanie jednostek o najwyższym prestiżu w grupie. Z tej perspektywy zapinki z Vorbasse mogą być postrzegane jako lokalne imitacje obcych wzorów uważanych za prestiżowe.

The cemeteries at Vorbasse contained several female burials distinguished by the wealth of the dress elements they contained. One of these dress elements are lavishly decorated large composite brooches, such as rosette brooches, i.e. brooches with attached discs of Mackeprang's type IX, and swastika brooches. Persons buried with the large decorative brooches in Jutland may be considered as members of the local high and lower elites. The appearance of large decorative brooches on the rich female dress in Jutland was most likely inspired by the rich female dress from Zealand. Zealand as a source of inspiration can be accepted for the rosette brooches of group 1 which, even if manufactured in local tradition, refer in their form and certain details of construction (bow discs attached on shafts, tri-partite plate covering the spring in variant 1B) to Zealand rosette brooches of group 3 variant B, dated to the phases C1b and C2. Zealand rosette brooches of group 3 variant A, distinguished by the shaft for attaching disc cast together with the bow, can be dated to C1b2 and - predominantly - phase C2. Such a construction of the bow is known from some of the brooches of group 1 in Jutland which are described here as variant C and interpreted as a manifestation of continued inspirations from Zealand. All rosette brooches of group 1 date to C2. Jutlandic rosette brooches of group 1 inspired to the development of M.IX-brooches of the Store Darum variant, which date to the late phase C2 and which can be regarded as a local, Jutlandic form of large decorative brooches typical of the period. These brooches clearly continue the tradition of Jutlandic workshops with regard to the use of copper alloy as a main material for construction elements and to the manner of the decoration of the coverings. A narrow, rectangular plate covering the spring of these brooches is also a modification of the spring-housing known from the group 1-rosette brooches. M.IX-brooches of the Store Darum variant belong to the diverse group of similar brooches with low catch-plate and attached discs, which appear in the Elbe-Germanic cultural complex, in northern Europe, and - as few examples - in the territory occupied by the Wielbark and Czerniachov cultures. As regards the shape of the plate covering the spring and the shape of the foot, these brooches combine on the one hand features typical of the Scandinavian brooches with attached discs distinguished by triangular feet and semicircular head-plates, and on the other hand features of the brooches with attached discs, distinguished by rectangular head-plates and circular foot-plates, typical mainly of the Elbe-Germanic cultural complex. While the rosette brooches of group 1 and M.IX-brooches of the Store Darum variant are represented by a relatively high number of specimens in Jutland, the swastika brooch from grave VBI.5 is so far an isolated find here. This brooch can be regarded as a local imitation of Zealandic brooches of the same type. It should be emphasised that it was found in the wealthiest female burial at Vorbasse. As stated above, the inspiration for the appearance of large decorative brooches among rich female dress elements in Jutland should most likely be sought on Zealand. This phenomenon probably reflects the important position of Zealand, which encouraged the elites from other regions to imitate the patterns of self-presentation typical of this island. At the level of the object's manufacture, the process of imitation could have followed two patterns: either by learning how to produce a given object directly from its manufacturer through getting acquainted with the entire manufacturing sequence, or by attempting to produce an object from the knowledge gained from the appearance of the original. The objects made by craftsmen who were taught the entire operational sequence by the manufacturer of the original artefact might hold certain individual features, but ought to repeat relatively accurately the details of the construction. In the latter scenario, one can assume that a manufacturer will try to create the appearance of the imitated object by using previously known techniques; such objects can be expected to diverge from the original in their construction. The analysis of the rosette brooches and the swastika brooch from Vorbasse seem to indicate the latter process. Obviously, the question arises where and how the manufacturer of these brooches could get acquainted with the original - was it the result of his own mobility, or the mobility of other individuals? Taking into account that the group 1-rosette brooches, which are the most numerous, are known mainly from southern and northern Jutland, and that the group 3-rosette brooches and the swastika brooches are known mainly from Zealand, it can be assumed that the mobility of their manufacturers was rather limited. This indicates that the craftsmen most likely encountered the imitated objects within the area of their everyday activity. An additional restricting factor for the circumstances in which a craftsman could get in contact with the original object lies in the fact that the imitated objects were elements of female costume, which in pre-modern societies carries important information determining various levels of group identity and, as such, is usually conservative. Therefore, it seems unlikely that decorative element of rich female dress would find their way into a foreign cultural environment as desired objects of trade (generalising, exeptions to rules aside). There must have been certain factors that allowed elements of dress typical of a foreign group to be adapted. It appears that two situations created such an opportunity. In the first situation, a foreign artefact could be a gift. In the second, it could be an element of dress worn by a "foreign" woman, i.e. the result of exogamy. What is important for the analysed case is the fact that in both situations the implications are the same: a foreign element of female dress becomes a manifestation of long-distance contacts, and of the prestige of the kin-group whose representative is wearing the object. This in turn provides an excellent environment for the appearance of imitations, this time manufactured by local craftsmen. In this context it is worth noticing that in studies of cultural transmission from the perspective of universal psychological mechanisms, it is often emphasised that one of the most important factors influencing the spreading of cultural patterns is the imitation of individuals with the highest prestige in the group. From this perspective, the brooches from Vorbasse could be seen as local imitations of foreign specimens believed to have prestige value.