Dyplomacja dziedzictwa w regionie Azji i Pacyfiku: studium porównawcze ośrodków niematerialnego dziedzictwa kulturowego pod auspicjami UNESCO

Niniejsza praca dotyczy dyplomacji Japonii i Republiki Korei w zakresie dziedzictwa kulturowego poprzez pracę dwóch Centrów Kategorii 2 (C2C) ds. Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego (ICH) pod auspicjami UNESCO w regionie Azji i Pacyfiku: IRCI Japonii i ICHCAP Republika Korei (ROK). W artykule dowodzi się, że Centra NDZK są kształtowane przez czynniki polityczne, historyczne i społeczno-ekonomiczne w regionie Azji i Pacyfiku, a zatem mogą funkcjonować jako 1) platforma międzynarodowej współpracy na rzecz ochrony NDZK; 2) narzędzie strategii miękkiej siły w regionie. Wykorzystując ramy analizy dyplomacji dziedzictwa opracowane przez Tima Wintera, w niniejszym badaniu najpierw zbadano, w jaki sposób i dlaczego dyplomacja dziedzictwa odbywa się w ramach ram UNESCO ICH oraz jej implikowany wpływ na zaangażowane podmioty. Porównując oba Centra poprzez analizę dokumentów i tematyki, autor dochodzi do wniosku, że zarówno Japonia, jak i Republika Korei prowadzą centra C2C w celu zarządzania dziedzictwem w dyplomacji, promując przestrzeganie międzynarodowych standardów ochrony NDZK. Biorąc pod uwagę swoją mroczną historię w regionie, Japonia prowadzi dziedzictwo w ramach dyplomacji za pośrednictwem IRCI, realizując programy angażujące kraje rozwijające się w Azji Południowo-Wschodniej. Uważa się, że odpowiednie zasoby miękkiej siły Japonii i Republiki Korei zbiegają się w ramach IRCI i ICHCAP. Co więcej, oba Centra stają się platformami, na których wiedza, kultura i informacje są udostępniane i przekazywane za pośrednictwem wielowarstwowych sieci i relacji podmiotów dyplomacji dziedzictwa – strategia dla Japonii i Republiki Korei polegająca na zwiększeniu miękkiej siły w regionie Azji i Pacyfiku.

This thesis studies Japan’s and the Republic of Korea’s heritage diplomacy through the work of two Category 2 Centers (C2C) for Intangible Cultural Heritage (ICH) under the auspices of UNESCO in the Asia-Pacific Region: the IRCI of Japan and the ICHCAP of the Republic of Korea (ROK). This paper argues that the ICH Centers are shaped by political, historical, and socio-economic factors in the Asia-Pacific, and thus can function as 1) a platform for international cooperation towards safeguarding ICH; 2) a tool for soft power strategy in the region. Employing Tim Winter’s framework of analysis on heritage diplomacy, this study first investigates how and why heritage diplomacy takes place within the UNESCO ICH Framework, and their implied effects on the actors involved. Comparing the two Centers through document and thematic analysis, the author concludes that Japan and ROK both operate C2Cs to conduct heritage in diplomacy, promoting adherence towards international standards on safeguarding ICH. Considering its dark history in the region, Japan conducts heritage as diplomacy through IRCI, with programs engaging developing countries in Southeast Asia. The respective soft power resources of Japan and ROK are seen to converge within IRCI and ICHCAP. Furthermore, the two Centers become platforms where knowledge, culture, and information are shared and transmitted through multilayered networks and relationships of heritage diplomacy actors — a strategy for Japan and ROK to pursue more soft power in Asia-Pacific.