"Ilustracje ideologii": Pamięć i narracja polityczna w Democracy i Miami Joan Didion

Niniejsza praca jest analizą zagadnienia amerykańskiej pamięci i narracji politycznej w dwóch pracach amerykańskiej pisarki i dziennikarki, Joan Didion – powieści Democracy z 1984 roku oraz wydanego w 1987 reportażu Miami. Materiał przeanalizowany jest przy pomocy teorii związanych z dyskursem pamięci, zwłaszcza teorii skupiających się na pamięci zbiorowej, jej działaniu i (współ)zależności od mediów, zwłaszcza dziennikarstwa, oraz etyce pamięci. Dodatkowo, analiza poparta jest wcześniejszymi badaniami dotyczącymi stylu literackiego Joan Didion, w tym użycia przez nią emblematu, oraz faktami bibliograficznymi, które miały wpływ na jej twórczość, takimi jak jej wczesny konserwatyzm polityczny oraz przynależność do ruchu zwanego Nowym Dziennikarstwem. Podczas gdy rozdział o Democracy skupia się na badanym przez Didion nieprzemijającym uroku romansu w amerykańskiej narracji politycznej oraz tym, w jaki sposób język romansu rozmywa pamięć, rozdział poświęcony Miami bada napięcia pomiędzy tym, co Didion nazywa waszyngtońskimi marzeniami i podwodną narracją dotyczącą amerykańskiego zaangażowania w sprawę kubańskich uchodźców – la luchę. Analiza obu dzieł wykazuje sposób, w który amerykański porządek wykorzystuje narrację oraz wybiórczą pamięć, by zakryć utrwalone w polityce zagranicznej ery Zimnej Wojny kapitalistyczne i korporacyjne interesy oraz zrzucić z siebie odpowiedzialność za konsekwencje wdrożonych przez siebie polityk.

The following thesis analyses two works of the American writer and journalist Joan Didion, her 1984 novel Democracy and her 1987 nonfiction work Miami, in respect of their engagement with the American political memory and narrative. The analysis is grounded in the theoretical framework of memory studies, in particular in theories concerning collective memory, its operation and (inter)dependence on media, especially news journalism, and the ethics of memory. Additionally, the analysis draws from prior analyses of Joan Didion’s literary style, in particular her usage of the emblem, as well as biographical details that informed her work, her early political conservatism and belonging to the New Journalism movement. Whereas the chapter on Democracy focuses on Didion’s examination of the perennial allure of romance in the American political narrative and how its idiom obscures memory, the chapter on Miami examines the tension between what Didion terms the Washington dreamwork and the underwater narrative of the American engagement with the Cuban exiles and their cause of la lucha. The analysis of both works showcases how the American establishment employs narrative and selective memory to shroud their capital and corporate interests embedded in its foreign policy of the Cold War era and shrug off responsibility for the consequences of the policies they implemented.