Finansowanie: Narodowe Centrum Nauki, nr projektu 2020/39/D/HS1/00810

Lampert przedstawił niedawno nowy argument za fatalizmem, który łączy elementy logiki modalnej, temporalnej, i epistemicznej (Analysis 82(3):426-434, 2022). Jego wnioskiem jest, że domknięta przyszłość nie jest do pogodzenia z otwartą przyszłością. Budując kontr-model pokazuję, że jego linia rozumowania jest wadliwa. Jednocześnie wyjaśniam jak można poprawić argument Lamperta przyjmując dodatkowe założenie dotyczącą temporalnego statusu wiedzy a priori. Argumentuję że ta dodatkowa przesłanka argumentu - która była ukryta w artykule Lamperta - jest jednocześnie jego najsłabszym ogniwem i można ją odrzucić w ramach tzw. Okhamizmu. Konkluduję, że domknięcie przeszłości nie zagraża otwartości przyszłości; jakkolwiek wyciągam kilka innych lekcji na temat interakcji konieczności, wiedzy, i czasu z uważnych studiów tego nowego argumentu.

A novel fatalistic argument that combines elements of modal, temporal, and epistemic logic to prove that the fixed past is not compatible with the open future has recently been presented by Lampert (Analysis 82(3):426-434, 2022). By the construction of a countermodel, it is shown that his line of reasoning is defective. However, it is also explained how Lampert’s argument could be corrected if it were supported with an extra premise regarding the temporal status of a priori knowledge. This additional assumption - which was tacit in the original presentation - is shown to be the weakest link, and it is argued that, despite Lampert’s assurance, it can be plausibly rejected in a roughly Ockhamist framework. Thus, it is concluded that the fixed past poses no threat to the open future; however, a few different lessons about knowledge, necessity, and time are drawn from careful reflection on this novel argument.