National memory, assimilated in generations of Armenians

Bibliografia s 217-218

Assimilation and national acculturation are inevitable phenomena to which every ethnic community separated from its native environment is vulnerable. The ways and degrees of its manifestation vary, but the direction is the same: mov ing away from the native national profile and assimilating characteristics typical of the nation and culture of the country of residence. Cases of assimilation also occur to a lesser extent when a nation becomes a minority in its own homeland or when its native environment is absorbed by an empire. The article analyzes such situations among Armenians, specifically in Armenian diasporas. It concludes that the pace of assimilative changes depends on various factors, including maintaining formal points of contact with Armenia (citizenship, organizational ties, owning a house in Armenia, etc.), and a measured and consistent policy of the Armenian state towards the diaspora

Ազգային ուծացումը և ակուլտուրացիան անխուսափելի երևույթներից է, որին դատապարտված է հայրենի միջավայրից անջատված յուրաքանչյուր էթնիկ համայնք։ Դրանց դրսևորման ձևերն ու աստիճա նները տարբեր են, սակայն ուղղությունը մեկն է՝ հայրենի ազգային նկարագրից հեռանալն է և բնակությունը հաստատած պետության ազգին ու մշակույթին բնորոշ հատկանիշների յուրացումը։ Ավելի պակաս չափով ասիմիլյացիայի դեպքերը նույնպես տեղի են ունենում, երբ ազգը դառնում է փոքրամասնություն սեփական հայրենիքում կամ, երբ նրա հայրենի միջ ավայրը կլանվում է կայսրության կողմից։ Հոդվածում վերլուծվում են նշված իրավիճակները հայերի միջավայրում, այսինքն՝ հայկական սփյուռքում։ Հեղինակն եզրահանգում է, որ ուծացման տեմպերը կախված են բազմաթիվ գործոններից, այդ թվում՝ Հայաստանի հետ ֆորմալ կապերի պահպանելուց (քաղաքացիությունը, կազմակերպչական կապերը, Հայաստանում տուն ունենալը և այլն), ինչպես նաև Սփյուռքի հանդեպ հայկական պետության կողմից մտածված ու հետևողական քաղաքականություն կիրառումից։