Pragmatyczna Analiza Strategii Uprzejmości w Książce James Finn Garnera Politically Correct Bedtime Stories (1994)

Celem tej pracy była lingwistyczna analiza teorii uprzejmości oraz języka poprawnego politycznie w odniesieniu do książki Jamesa Finna Garnera zatytułowanej „Politically Correct Bedtime Stories” (1994). Satyryczny zbiór zawiera najbardziej znane bajki napisane językiem tak przesadnie poprawnym politycznie, że aż groteskowym, w celu wyśmiania idei języka neutralnego, który byłby w stanie eliminować wszystkie przypadki zachowania społecznego i werbalnego, w negatywny sposób dotykającego pewnych grup społecznych. Założenie, że język ma znaczący wpływ na postrzeganie rzeczywistości jest w efekcie również zakwestionowane. Rozdział 1 opisuje historię i rozwój pragmatycznej koncepcji uprzejmości w odniesieniu do modeli zaprezentowanych przez Robin Lakoff (1973), Geoffreya Leecha (1983), a także Penelope Brown i Stephena Levinsona (1987). Omówiono również pojęcie nieuprzejmości przedstawione przez Jonathana Culpepera (1996) i niegrzeczności opisane przez Candido Segarrę (2007). Rozdział 2 bada związek między językiem, myślą i społeczeństwem przez pryzmat hipotezy Sapira-Whorfa, a także językowego tabu i eufemizmów. Pojęcie poprawności politycznej, jej historia oraz definicja są omówione w Rozdziale 3, jak również związek poprawności politycznej z teorią uprzejmości oraz hipotezą Sapira-Whorfa. Rozdział 4 koncentruje się na lingwistycznej analizie wybranych wypowiedzi zaczerpniętych z „Politically Correct Bedtime Stories” w odniesieniu zarówno do Maksym Uprzejmości Leecha, jak i Teorii Uprzejmości Brown i Levinsona. Odkryto, że postacie stosują w swoich wypowiedziach prawie wszystkie maksymy i strategie uprzejmości, starając się zachować wysoki poziom etykiety językowej. Strategie nieuprzejmości Culpepera zostały również zidentyfikowane w wypowiedziach bohaterów, którzy stosują je w odpowiedzi na przejawy zachowania niepoprawnego politycznie. Zauważono również, że poprzez nadmiernie zastosowanie maksym uprzejmości i eufemistycznej terminologii, autor krytykuje założenia poprawności politycznej oraz jej celowości. Po rozdziale 4 zostały zaprezentowane ogólne wnioski z przeprowadzonej analizy.

The aim of this thesis has been to analyse the relationship between politeness and a politically correct language in regard to the book of James Finn Garner titled Politically Correct Bedtime Stories (1994). The satirical collection of the best known fairy-tales uses the language of political correctness and exaggerates it to the point of grotesque and ridicule, mocking the idea of a neutral language able to eliminate all cases of social and verbal behaviour negatively affecting certain groups of speakers. The idea that language significantly impacts our perception of reality is thereby called into question. Chapter 1 outlines the history and development of the pragmatic concept of politeness in line with the traditional approach of Robin Lakoff (1973), Geoffrey Leech (1983), as well as Penelope Brown and Stephen Levinson (1987). The notion of impoliteness proposed by Jonathan Culpeper (1996) and rudeness described by Candido Segarra (2007) are also discussed. Chapter 2 investigates the relationship between language, thought and society through the prism of the Sapir-Whorf Hypothesis, as well as linguistic taboos and euphemisms. The concept of political correctness, its history and definition is discussed in Chapter 3, along with a linguistic approach to political correctness, through its connection to politeness and the Sapir-Whorf Hypothesis. Chapter 4 focuses on a linguistic analysis of the selected utterances drawn from Politically Correct Bedtime Stories and examines them according to both Leech’s Maxims of Politeness Principle and Brown and Levinson’s Theory of Politeness. It has been discovered that the characters apply almost all of the politeness maxims and strategies in their attempt to display a high level of linguistic etiquette. Culpeper’s impoliteness strategies were also identified in the protagonists’ utterances who employ them in response to politically incorrect behaviour. It has also been demonstrated that through an overemphasized application of politeness maxims and euphemistic terminology, the notion of political correctness has been ridiculed and criticised by the author of the book. The chapter is followed by a general conclusion drawn from the analysis.