Rehabilitation after complete rupture of the patellar ligament

Więzadło właściwe rzepki, wspólnie ze ścięgnem mięśnia czworogłowego uda oraz rzepką tworzy kompleks, który zapewnia stabilność stawu kolanowego w zgięciu i wyproście. Uszkodzenie więzadła jest najczęściej następstwem urazu pośredniego i dotyczy zwykle ludzi młodych oraz sportowców, którzy po dłuższej przerwie powracają do wykonywania sportu. W grupie ryzyka znajdują się też osoby po większych zabiegach wykonywanych na stawie kolanowym (np. rekonstrukcja ACL z przeszczepem z więzadła rzepki). Rzadko, jednak zdarzają się spontaniczne rozerwania więzadła u osób cierpiących na choroby układowe, osłabiające włókna kolagenowe oraz u osób skarżących się wcześniej na syndrom ,,kolana skoczka’’. Do zerwania więzadła rzepki dochodzi zwykle podczas nagłego, mocnego skurczu ekscentrycznego mięśnia, czyli podczas upadku, bądź lądowania na zgięty staw kolanowy. Wtedy to rzepka traci swoje przymocowanie i przesuwa się do góry. Pierwszym objawem, jaki odczuwa pacjent jest bardzo silny, nagły ból, określany jako rozrywający, rozdzierający. Ból ten nie ustaje, a podczas próby zmiany ustawienia kolana robi się silniejszy. Oprócz tego podczas próby pionizacji kolano ,,ucieka’’ do środka. Najczęściej urazowi towarzyszy silny obrzęk. Często również dochodzi do powstania krwawienia wewnątrz jamy stawowej. Jeżeli dojdzie do całkowitego zerwania więzadła pierwszym elementem procesu leczenia jest zabieg zszycia więzadła. Istnieją różne techniki operacyjne, jednak po każdej proces rehabilitacji wygląda podobnie. Kończyna zostaje zaopatrzona w gips na okres kilku tygodni, bądź też w ortezę wyprostną, która pozwala wykorzystać większy wachlarz ćwiczeń już w pierwszym tygodniu po zabiegu. Pełny powrót do sprawności trwa około 16 tygodni.Niniejsza praca przedstawia przypadek 48-letniej pacjentki z całkowitym zerwaniem więzadła właściwego rzepki. Opisuje postępowanie fizjoterapeutyczne po zabiegu zszycia więzadła i podejmuje dyskusje na temat wdrożenia innych możliwości leczenia.

A patellar ligament, together with a tendon of quadriceps muscle and patella, forms a complex, which ensures the stability of the knee joint in flexion and extension. A damage to the ligament is usually a consequence of an indirect injury and usually affects young people or athletes, who returned to activity after a long break. In a risk group there are also people after major surgical procedures performed on the knee joint (eg. ACL reconstruction with a patellar tendon graft). Spontaneus ruptures of the ligament is rare, but happens in people suffering from systemic diseases, which weaken collagen fibers and in people who previously complained of the ,,jumper’s knee’’ syndrome.Rupture of the patellar ligament usually occurs during a sudden, strong, eccentric muscle contraction (so during a fall or landing on a bent knee joint). At this moment the kneecap loses its attachment and moves up.The first symptom felt by the patient is very strong, sudden, described as bursting, tearing. This pain does not cease and it becomes stronger when changing position. In addition, during the upright position the knee ,,escapes’’ inwards. Most often the injury is accompanied by severe swelling. There is also often bleeding inside the joint cavity.If the ligament is completely ruptured, the first element of the treatment process is the procedure of stitching the ligament.There are various surgical techniques, but the rehabilitation process looks similar after each operation. The limb is insered in plaster for a few weeks, or an upright orthosis, which allows the use of a larger range of exercises already in the first week after the procedure. Full recovery takes about 16 weeks.This thesis presents a case of a 48-year-old patient with complete rupture of the patellar ligament. It describes physiotheraphy after the stiching procedure and holds discussion about the implementation of other treatment options.