The use of myofascial techniques in restoring the function of the patient's upper limb after multiple wrist and hand injuries

Wśród głównych celów leczenia złamań w obrębie kończyny górnej wymienia się: całkowitą, anatomiczną naprawę złamanej kości oraz całkowity powrót do sprawności funkcjonalnej. Obok precyzyjnej repozycji złamania, decydującą rolę w powrocie pacjenta do zdrowia odgrywa prawidłowo przeprowadzona fizjoterapia. Stosowanie metod ingerujących w zmienioną patologicznie strukturę powięzi u chorych po uszkodzeniach układu ruchu wydaje się mieć szczególne znaczenie w procesie leczenia. Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności zastosowania technik mięśniowo-powięziowych w przywracaniu funkcji kończyny górnej chorego po złamaniach oraz uszkodzeniach tkanek miękkich w obrębie nadgarstka i ręki. Badaniem objęto chorego, który w styczniu 2021 roku uległ wypadkowi komunikacyjnemu, w wyniku którego doznał licznych obrażeń w okolicy dystalnej części prawej kończyny górnej. Podczas wypadku doszło do powstania następujących złamań: dalszego końca kości promieniowej, podstawy paliczka proksymalnego kciuka po stronie łokciowej, ponadto złamania wieloodłamowego trzonu IV kości śródręcza. Badanie kliniczne wskazało na niestabilność w obrębie prawego, dalszego stawu promieniowo - łokciowego oraz grzbietowe podwichnięcie prawej kości łokciowej. Pacjent w 4. tygodniu po urazie (zabiegu operacyjnym) został objęty postępowaniem fizjoterapeutycznym, odbywającym się regularnie co 5 dni przez okres 6 tygodni. Wykorzystano metody rozluźniania mięśniowo-powięziowego, terapię punktów spustowych oraz mobilizację blizny pooperacyjnej. W celu oceny efektywności zastosowanego postępowania fizjoteraupeutycznego wykorzystano: skalę DASH (ang. Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand), testy funkcjonalne pozwalające na ocenę precyzyjnego używania kończyny górnej (test precyzyjnego używania ręki I, test precyzyjnego używania ręki II, test precyzyjnego używania ręki III, test chwytu precyzyjnego). Przeprowadzono także wybrane pomiary goniometryczne stawów: nadgarstka i ręki. W wyniku zastosowania terapii obserwowano poprawę funkcji kończyny górnej w skali DASH. Liczba punktów obliczona według wskaźnika DASH przed terapią wynosiła 81,6, natomiast po terapii 12,5. Wykazano także zniwelowanie bólu oraz ograniczeń podczas wykonania testów precyzyjnych, przywrócono możliwości wykonania niektórych rodzajów chwytu. Możliwe stało się wykonanie wszystkich czynności opisanych w testach funkcjonalnych. Wykazano poprawę zakresów ruchomości w stawach: ręki i nadgarstka. Ruch zgięcia dłoniowego po terapii osiągnąl poziom 75 stopni, w porównaniu z 20 stopniami przed terapią. Natomiast ruch zgięcia grzbietowego w tym stawie po terapii osiągnąl poziom o 4 stopnia niższy niż w kończynie zdrowej. Zakres ruchu przywiedzenia kciuka w ręcę operowanej zwiększył się o 15 stopni a ruchu zgięcia po terapii zwiększył się o 50 stopni. Zakresy ruchów po interwencji fizjoterapeuty w stawach międzypaliczkowym bliższym i stawie międzypaliczkowym dalszym zwiększyły się o 25 i 46 stopni odpowiednio. Zakres ruchu zgięcia grzbietowego, który przed fizjoterapią wynosił 0°, zwiększył się o 15° i prawie osiągnął zakres ruchu w kończynie nieoperowanej. Natomiast zakres ruchu wyprostu zwiększył się o 65°. 1.Zastosowanie technik terapeutycznych wykorzystujących rozluźnianie mięśniowo-powięziowe wpływa na poprawę funkcji kończyny górnej chorego ze zdiagnozowanym złamaniem dalszego końca kości promieniowej, podstawy paliczka proksymalnego kciuka, złamaniem wieloodłamowym trzonu IV kości śródręcza oraz uszkodzeniami tkanek miękkich.2.Kompleksowe zastosowanie technik mięśniowo-powięziowych, terapii punktów spustowych oraz mobilizacji blizny pooperacyjnej sprzyjają poprawie ruchomości w stawie nadgarstkowym, stawie śródręczno-paliczkowym, stawach międzypaliczkowym bliższym i międzypaliczkowym dalszym oraz stawie nadgarstkowo-śródręcznym kciuka. 3.Techniki mięśniowo-powięziowe mają istotny wpływ na przywracanie możliwości wykonania niektórych rodza

The main goals of treating upper limb fractures include: complete anatomical repair of the fractured bone and complete return to functional mobility. In addition to precise fracture repositioning, properly applied physiotherapy plays a decisive role in the patient's recovery. The use of methods interfering with the pathologically changed structure of fascia in patients after injuries of the musculoskeletal system seems to be of particular importance in the treatment process. The purpose of this study was to evaluate the effectiveness of using myofascial techniques in the restoration of a patient's upper limb function after fractures and soft tissue injuries to the wrist and hand.The study examined a patient who was the victim of a motor vehicle accident in January 2021 that caused multiple injuries in the distal region of the right upper extremity. During the accident the following fractures occurred: the distal end of the radial bone, the base of the proximal phalanx of the thumb on the ulnar side, as well as a comminuted fracture of the 4th metacarpal bone. Clinical examination also revealed instability in the right distal radiocarpal joint and dorsal subluxation of the right ulna. The patient in the 4th week after the injury (surgery) started on a physiotherapy regimen, taking place regularly every 5 days for 6 weeks. Myofascial release methods, trigger point therapy, and postoperative scar mobilization were used. In order to evaluate the effectiveness of the applied physiotherapeutic management, scales were used: DASH (Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand), functional tests to evaluate the precise use of the upper limb (Precise Hand Use Test I, Precise Hand Use Test II, Precise Hand Use Test III, Precise Grip Test). Selected goniometric measurements of the wrist and hand joints were also performed.As a result of the therapy an improvement of the upper limb function in the DASH scale was observed. The number of points calculated according to DASH scale before the therapy was 81.6, while after the therapy - 12.5. The pain and limitations during precision tests were eliminated, the ability to perform some types of grip was restored. It became possible to perform all activities described in functional tests. The improvement of the range of motion in the following joints: hand and wrist. The hand flexion movement after therapy reached 75 degrees, compared to 20 degrees before therapy. The movement of dorsal flexion in this joint after the therapy was 4 degrees lower than in the healthy limb. The thumb adduction range of motion in the operated hand increased by 15 degrees and the flexion range of motion after therapy increased by 50 degrees. The ranges of motion in the proximal interphalangeal joint and the distal interphalangeal joint increased by 25 and 46 degrees, correlatively, after the physiotherapist's intervention. The dorsal flexion range of motion, which was 0 degrees before physiotherapy, increased by 15 degrees and almost reached the range of motion in the non-operated limb. At the same time, the range of motion of extension increased by 65 degrees. 1.The application of therapeutic techniques using myofascial release improves the function of the upper limb of a patient diagnosed with a fracture of the distal end of the radius bone, the base of the proximal phalanx of the thumb, a multiple fracture of the shaft of the 4th metacarpal bone and soft tissue injuries.2.Comprehensive application of myofascial techniques, trigger point therapy, and postoperative scar mobilization contribute to the improvement of mobility in the wrist joint, metacarpophalangeal joint, proximal interphalangeal and distal interphalangeal joints, and the carpometacarpal joint of the thumb.3.Myofascial techniques have a significant impact on restoring the ability to perform certain types of grip by a patient after multiple injuries in the area of the wrist an