Psychological consequences of gender minority stress in the context of self-compassion

Osoby transpłciowe zarówno binarne czyli określające swoją płeć dychotomicznie, jak i osoby zróżnicowane płciowo, niewpisujące się w ramy dychotomicznego ujęcia płci zmagają się z większym nasileniem zaburzeń depresyjnych, lękowych, stresu pourazowego oraz są częściej dyskryminowane i stygmatyzowane niż populacja heteronormatywna. Większe rozprzestrzenienie zaburzeń psychicznych dotyczy się ogółu osób LGBT, co skłoniło badaczy do poszukiwania powodów takiego stanu rzeczy, doprowadzając do powstania teori stresu mniejszościowego. Została ona wprowadzona I. Meyera, lecz przez opracowanie jej na podstawie doświadczeń mniejszości seksualnych nie jest w pełni adekwatna dla osób zróżnicowanych płciowo. Z tego powodu Testa i in. Postanowili rozszerzyć model Meyera o dodatkowe czynniki typowe tylko dla mniejszości płciowych. Spora część dalszych badań naukowych nad stresem mniejszościowym dotyczy poszukiwania innych czynników, które mogą niwelować jego negatywny wpływ na zdrowie psychiczne. Takim potencjalnym czynnikiem może być samowspółczucie, czyli pozytywne, życzliwe nastawienie do siebie, szczególnie w trudnych momentach. W tej pracy postanowiono zaaplikować model stresu mniejszościowego na polską populację osób transpłciowych i zbadać jego związek z objawami depresyjnymi oraz samowspółczuciem. W tym celu przetłumaczono kwestionariusz Gender Minority Stress and Resilience na język polski. Hipotezy główne zakładały, że wyższy poziom współczucia dla siebie będzie wiązał się z niższym nasielniem objawów depresyjnych, a wyższe wyniki dla stresu mniejszościowego będą wiązać się z większym nasileniem objawów depresyjnych i niższym poziomem samowspółczucia. Badanie przeprowadzono zdalnie. Hipoteza pierwsza potwierdziła się, druga uzyskała słabe potwierdzenie, a trzecia hipoteza potwierdziła się częściowo. Dodatkowo wykryto różnice międzygrupowe, wskazujące m.in na istotną rolę tranzycji hormonalnej i prawnej dla zdrowia psychicznego osób transpłciowych.

Transgender individuals, both binary (those who identify with a dichotomous gender) and gender-diverse (those who do not fit within a dichotomous gender framework), experience higher levels of depressive disorders, anxiety, post-traumatic stress than the heteronormative population, and are frequently discriminated against and stigmatized. The higher prevalence of mental health disorders also applies to the broader LGBT population, prompting researchers to investigate the reasons behind this phenomenon, leading to the development of the minority stress theory. This theory, introduced by I. Meyer, was based on the experiences of sexual minorities and thus is not fully adequate for gender-diverse individuals. To address this gap, Testa et al. proposed an extension of Meyer’s model by incorporating additional factors specific to gender minorities. Numerous subsequent studies on minority stress have focused on identifying other factors that may mitigate its negative impact on mental health. One potential mitigating factor is self-compassion, which involves a positive and kind attitude toward oneself, especially in difficult moments. In this study, the minority stress model was applied to the Polish transgender population to examine its relationship with depressive symptoms and self-compassion. To this end, the Gender Minority Stress and Resilience questionnaire was translated into Polish. The main hypotheses posited that higher levels of self-compassion would be associated with lower levels of depressive symptoms, and that higher levels of minority stress would be associated with greater severity of depressive symptoms and lower levels of self-compassion. The study was conducted online. The first hypothesis was confirmed, the second received weak confirmation, and the third hypothesis was partially confirmed. Additionally, intergroup differences were found, indicating, among other things, the significant role of hormonal and legal transition for the mental health of transgender individuals.