The discontinuation of a suspended trial as a result of the inability to serve a copy of a lawsuit

Bibliogr. s. 179. Streszcz. pol. i ang. s. 180. Autorka nie afiliuje do WPiA UJ.

Ustawą z dnia 4 lipca 2019r. w art. 139 (1) § 1 k.p.c. wprowadzono wyjątek od zasady wyrażonej w art. 139 § 1 k.p.c., tj. co do zasady wykluczono możliwość uznania za doręczony per aviso odpisu pozwu. W miejsce przyjęcia fikcji doręczenia ustawodawca w art. 139 (1) k.p.c. nałożył na powoda nowy ciężar procesowy doręczenia pozwanemu odpisu pozwu za pośrednictwem komornika i złożenia do akt w terminie dwóch miesięcy potwierdzenia tego doręczenia. Wedle art. 139 (1) § 2 zd. 2 k.p.c. konsekwencją bezskutecznego upływu dwumiesięcznego terminu z art. 139 (1) § 2 zd. 1 k.p.c. jest zawieszenie postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt 6. Z kolei upływ trzymiesięcznego terminu z art. 182 § 1 pkt 1 k.p.c. powoduje umorzenie postępowania. Wobec braku regulacji szczególnych upadek instancji w ww. sytuacji powoduje, że:

• pozew nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa (art. 182 § 2 zd. 1 k.p.c.);
• z umorzeniem postępowania umarzają się nawzajem także koszty procesu (art. 182 § 4 k.p.c.);
• sąd nie zwraca powodowi opłaty, nie podlega też ona w żadnym stopniu zaliczeniu na poczet opłaty od kolejnego pozwu. Biorąc pod uwagę czas potrzebny na podjęcie przez komornika czynności związanych z próbą doręczenia, a następnie ustalenia adresu zamieszkania pozwanego oraz obiegiem korespondencji, może się okazać, że postępowanie ulegnie umorzeniu, pomimo dołożenia przez powoda wszelkich możliwych starań i wykorzystania wszelkich przewidzanych przez prawo środków Tym samym, dążąc do ochrony pozwanych przed nadużyciami związanymi z doręczeniami per aviso, ustawodawca stworzył pole do nadużyć ze strony ukrywających się przed odpowiedzialnością pozwanych i w sposób nieuzasadniony upośledził sytuację powodów. W artykule autorka poddaje krytycznej analizie nowe wprowadzone nowelizacją unormowania kodeksu postępowania cywilnego z dnia 4.07.2019r. m.in z punktu widzenia prawa do sądu (zarówno w jego aspekcie dostępu do sądu, jak i rzetelnie ukształtowanego postępowania) oraz formułuje postulaty de lege ferenda.

By Act of July 4, 2019. in art. 139 (1) § 1 of the Code of Civil Procedure (hereinafter referred to as CCP) was introduced an exception to the principle expressed in art. 139 § 1 CCP, i.e., in principle, the possibility of serving a claim per aviso was in principle excluded. In place of accepting the fiction of service, the legislator in art. 139 (1) CCP imposed on the plaintiff a new procedural burden on delivering to the defendant a copy of the claim via the bailiff and submitting to the file within two months confirmation of this delivery. According to art. 139 (1) § 2 sentence 2 CCP a consequence of the ineffective expiry of the two-month period from art. 139 (1) § 2 sentence 1 CCP is the suspension of proceedings (pursuant to art. 177 § 1 item 6 CCP). the expiry of three-month deadline under Art. 182 § 1 item 1 CCP results in discontinuation of proceedings. In the absence of specific regulations, the discontinuation of proceedings in the abovementioned situation causes:

• the lawsuit does not produce any effects (art. 182 § 2 sentence 1 CCP);
• with the discontinuation of proceedings the costs of the trial are also canceled (art.182 § 4 CCP);
• the court does not return the fee to the claimant and the fee is not counted towards the subsequent lawsuit. Considering the time needed for the bailiff to take steps related to the attempt to deliver and then determine the defendant's address of residence and circulation of correspondence, it may turn out that the proceedings will be discontinued, despite the plaintiff's making all possible efforts and using all means provided by law. Thus, by striving to protect defendants against abuses related to per aviso service, the legislator created a field for abuse by defendants in hiding from responsibility and unjustifiably impaired the situation of the plaintiffs. In the article, the author critically analyzes the new regulations introduced in the amendment to the Code of Civil Procedure of 4.07.2019. among others from the point of view of the right to a court (in aspects: access to court and right to a fair trial) and formulates de lege ferenda postulates.