Evaluation of a One-Year Pediatric Obesity Treatment Program with a Focus on Simple and Monogenic Obesity

Otyłość jest schorzeniem, które wg Światowej Organizacji Zdrowia stanowi globalny problem zdrowotny również wśród populacji dzieci i młodzieży. Jak pokazują aktualne dane, częstość jej występowania stale wzrasta. Otyłość jest określana mianem schorzenia o wielu obliczach i w literaturze możemy znaleźć szereg jej różnych podziałów, np. ze względu na przyczynę nadmiernej masy ciała. Taki podział uwzględnia otyłość prostą oraz wtórną, w tym wynikająca z mutacji niektórych pojedynczych genów otyłość monogenową. Warto jednak podkreślić, że każdy rodzaj otyłości wymaga indywidualnego podejścia terapeutycznego, ze względu na różnice w etiologii, jak i reakcji na leczenie. W związku z powyższym powstaje coraz więcej prac, które skupiają się na ocenie interwencji w zależności od różnej typologii otyłości. Również niniejsza praca skupiła się na podobnym temacie, a jej celem była ocena rocznego programu leczenia otyłości wśród dzieci z otyłością monogenową oraz otyłością prostą, z uwzględnieniem wpływu leczenia na parametry antropometryczne oraz biochemiczne.Badaniem zostało objęte 58 dzieci w wieku od 7 do 17 lat, które uczestniczyły w rocznym programie leczenia otyłości prowadzonym przez MOLOD (Międzykliniczny Ośrodek Leczenia Otyłości Dziecięcej). Grupa badawcza została podzielona na dwie podgrupy: 32 dzieci z otyłością prostą oraz 26 z podejrzeniem otyłości monogenowej (w badaniu określano tę grupę jako otyłość monogenowa). Uczestników poddano szczegółowym badaniom na początku leczenia oraz po roku – w ramach tego dokonano pomiarów wskaźników antropometrycznych (m.in BMI, % 95. percentyla dla BMI czy analiza składu ciała metodą bioimpedancji) oraz parametry biochemiczne (m.in glukoza na czczo, insulina na czczo, cholesterol całkowity, HDL, LDL, triglicerydy, ALT czy AST). Następnie dokonano odpowiedniej analizy statystycznej w programie IBM SPSS Statistics. Szczegółowa analiza wyników wykazała, że dzieci z otyłością monogenową charakteryzują się znacznie wyższymi wartościami wskaźników antropometrycznych takimi jak BMI, percentyl dla BMI, % 95. percentyla dla BMI, % zawartości tkanki tłuszczowej (% FM) czy beztłuszczowa masa ciała (FFM) (p < 0.05). Dodatkowo w przypadku dzieci z otyłością prostą zaobserwowano istotny statystycznie spadek % FM o 1.9 punktu procentowego oraz wzrost FMM o 4.7 kg. Jeśli chodzi o wyniki badań biochemicznych to zarówno w kwestii ich początkowych wartości oraz zmian po roku interwencji istotne różnice między grupami zauważono głównie w przypadku insuliny na czczo. Pacjenci z otyłością monogenową wykazywali istotnie wyższe wartości insuliny na czczo i odnotowano u nich znaczącą poprawę po roku interwencji, z obniżeniem poziomu insuliny o 5,36 μIU/ml w porównaniu do osób z otyłością prostą.Reasumując można stwierdzić, że roczny program leczenia otyłości dziecięcej był bardziej skuteczny w przypadku dzieci z otyłością prostą, zwłaszcza pod względem korzystnych zmian w składzie ciała. Natomiast u dzieci z otyłością monogenową wyniki wskazują na potrzebę bardziej zindywidualizowanego podejścia terapeutycznego, aby osiągnąć porównywalne efekty leczenia.

According to the World Health Organization, obesity is a condition that constitutes a global health problem, also affecting the population of children and adolescents. As current data show, the prevalence of obesity is steadily increasing. Obesity is known as a multifaceted condition and the literature presents various classifications, often based on the underlying causes of excessive body weight. These classifications include simple and secondary obesity, including monogenic obesity resulting from mutations of certain single genes. It should be emphasised that each type of obesity requires an individualised therapeutic approach due to differences in aetiology and response to treatment. As a result, there is a growing number of studies focusing on evaluating interventions based on different types of obesity. The present study also dealt with a similar topic and aimed to evaluate the effectiveness of a one-year obesity treatment programme among children with monogenic obesity and simple obesity, considering the effect of treatment on anthropometric and biochemical parameters.The study included 58 children aged 7 to 17 years who participated in a one-year obesity treatment program conducted by MOLOD (Interdisciplinary Pediatric Obesity Treatment Center). The research group was divided into two subgroups: 32 children with simple obesity and 26 with suspected monogenic obesity (referred to as monogenic obesity in the study). Participants underwent detailed examinations at the beginning of the treatment and after one year – these included measurements of anthropometric indicators (i.a. BMI, % 95th percentile for BMI, and body composition analysis using bioelectrical impedance) and biochemical parameters (i.a. fasting glucose, fasting insulin, total cholesterol, HDL, LDL, triglycerides, ALT, and AST). A statistical analysis was then conducted using IBM SPSS Statistics. A detailed analysis of the results showed that children with monogenic obesity had significantly higher values in anthropometric indicators such as BMI, percentile for BMI, % 95th percentile for BMI, % fat mass (% FM), and fat-free mass (FFM) (p < 0.05). Furthermore, a statistically significant decrease in % FM by 1.9 percentage points and an increase in FFM by 4.7 kg was observed in children with simple obesity. Regarding biochemical results, significant differences between groups were mainly observed in fasting insulin levels, both initially and in terms of changes after one year of intervention. Patients with monogenic obesity had significantly higher fasting insulin levels and showed a substantial improvement after one year of intervention, with a reduction in insulin levels by 5.36 μIU/ml compared to those with simple obesity.It can therefore be concluded that the one-year childhood obesity treatment program was more effective for children with simple obesity, especially in terms of favorable changes in body composition. However, for children with monogenic obesity, the results indicate the need for a more individualized therapeutic approach to achieve comparable treatment outcomes.