Convention qui pro quo in Polish pre-war comedies

Narodziny komedii w polskiej kinematografii wiążą się ściśle z pojawieniem się dźwięku w kinie. Proces ten pozwolił filmowcom na rozwój nowego gatunku. Wykorzystano w tym celu bogaty dorobek popularnych wówczas w Warszawie kabaretów literackich i teatrzyków rewiowych. Komedie te opierały się o konwencję qui pro qui (łac. dosł. jeden zamiast drugiego) - pomyłka, gdzie udawanie lub przebieranie się za kogoś innego prowadziło do zabawnych i bogatych w konsekwencje nieporozumień.Komedie cieszyły się coraz większą popularnością, a wraz z nimi, odtwórcy głównych ról w filmach, którzy urastali do rangi gwiazd. Wśród najsławniejszych aktorów należy wymienić Adolfa Dymszę oraz Eugeniusza Bodo. Obydwaj wywodzili się z kabaretu literackiego „Qui Pro Quo” i z sukcesem przenieśli swoje sceniczne postaci na ekran.Niniejsza praca jest próbą przyjrzenia się rozwojowi polskiej komedii dwudziestolecia międzywojennego. Tekst podzielony został na dwa rozdziały. Pierwszy przybliża historię i tradycję polskich kabaretów literackich i teatrzyków rewiowych. Drugi rozdział poświęcony jest komediom realizującym konwencję qui pro quo, gdzie jedna część została przydzielona Adolfowi Dymszy i analizie filmu „Antek policmajster” (1935), druga natomiast – Eugeniuszowi Bodo i filmowi z nim w roli głównej – „Piętro wyżej” (1937).

The beginning of comedy in Polish cinematography is strictly connected with the introduction of sound. Thanks to that the new genre cuold be developed. In this aim filmmakers used a rich output of popular in Warsaw literary cabarets and revue theatres. Those comedies were based on convention qui pro quo (‘this for that’ in Latin) – a mistake, where pretending or disguising as someone else causes funny and rich in consequences misunderstandings. Comedies were becoming more and more popular and so the actors playing the main roles, who were becoming stars. Among them we should mention Adolf Dymsza and Eugeniusz Bodo. Both of them derived from the literary cabaret ‘Qui Pro Quo’ and both of them successfully continued on screens their characterizations featured in earlir stage performances. This thesis is an attempt to look at the development of polish prewar comedy. This text is devided into two chapters. First one presents the history and tradition of the polish literary cabarets and revue theatres. The second one is devoted to comedies implementing qui pro quo convention and one part is about Adolf Dymsza and film with him in the main role – ‘Antek, The Police Chief’ (1935) and the second part is about Eugeniusz Bodo and film ‘Neighbors’ (1937).