The great famine in Ukraine. Process and social consequences

The great famine in Ukraine was one of the biggest tragedies in human history as it was artificiallyinduced. Increased collectivization and high cereal quotas imposed on Ukraine led to starvation in1932 and 1933 (peak accounted for the spring of 1933). Despite numerous reports from villagesand representatives of the local authorities, from the GPU and militia, the Soviet authoritiesdid not provide any help for the starving. Throughout the time of famine its existence was notacknowledged by the Bolsheviks and all kinds of international support (e.g. Red Cross) weredenied. The West has received reports on the situation in Ukraine but it did not react, wanting topreserve the best possible relations with the USSR (the fear of the growing threat of Nazi power inGermany).Peasants left without means to live were dying in masses. At first, people tried to save themselvesby fleeing to the cities or abroad. In the cities, they usually failed to improve their living conditionsand died there on the streets. Departures have been made impossible by the passportizationconducted in 1932. The death-rate was so high in the countryside that they could not keep up withburying the dead. The pathologies were numerous. People were swelling, falling into apathy andloosing their senses. There were also reported cases of cannibalism and corpse-eating (usuallyparents eating up their children). The help for the countryside was not granted by the authoritiesuntil there was a real danger that no workforce will be left.According to the researchers' estimation 3 - 3.5 million people died from malnutrition. The exactnumber of deaths is not and will never be known (as the result of falsification of books of deaths).

Wielki głód na Ukrainie był jedną z największych tragedii w ludzkiej historii, gdyż został wywołany sztucznie. Wzmożona kolektywizacja i wysokie kontyngenty zbożowe nałożone na Ukrainę doprowadziły do pomoru głodowego w latach 1932 – 1933 ( apogeum przypadało na wiosnę 1933 roku). Mimo licznych doniesień ze wsi od przedstawicieli władzy lokalnej, z GPU i milicji władze Związku Radzieckiego nie udzieliły głodującym żadnej pomocy. Bolszewicy przez cały okres głodu negowali jego istnienie i nie przyjmowali nawet międzynarodowej pomocy (np. przez Czerwonego Krzyża). Zachód, choć otrzymywał doniesienia o sytuacji na Ukrainie nie reagował chcąc zachować możliwie najlepsze stosunki z ZSRR (strach przed zagrożeniem rosnących w siłę hitlerowskich Niemiec).Chłopi pozostawieni bez środków do życia masowo umierali. Początkowo ludzie próbowali ratować się ucieczką do miast lub za granicę. W miastach zazwyczaj nie udawało im się poprawić swojej sytuacji bytowej i tam umierali na ulicach. Wyjazdy zostały uniemożliwione poprzez przeprowadzoną w 1932 roku paszportyzację kraju. Śmiertelność na wsi była tak wysoka, że nie nadążano z chowaniem zmarłych. Dochodziło do licznych patologii. Ludzie puchli, popadali w apatię, tracili zmysły. Odnotowywane były przypadki kanibalizmu i trupożerstwa (najczęściej rodzice zjadali własne dzieci). Pomoc wsi została udzielona przez władze, dopiero kiedy nastąpiło realne zagrożenie, że nie będzie miał kto na niej pracowaćWedług szacunków badaczy z powodu niedożywienia śmierć poniosło 3 – 3,5 miliona osób. Dokładna liczba zgonów nie jest i nigdy nie zostanie poznana (rezultat fałszowania ksiąg zgonów).