Opis nie do SC

Znany dziś korpus epistolografii Chopina jest fragmentem, częściowo dostępnym za pośrednictwem odpisów i kopii, częściowo rozproszonym przez historię, co już w XIX wieku stanowiło problem i wyzwanie dla biografów kompozytora. Spojrzenie na wybrane biografie (o ambicjach naukowych i te bardziej upowieściowione), począwszy od najdawniejszych (Życie - listy - dzieła Maurycego Karasowskiego), przez najpopularniejsze dwudziestowieczne (Jarosława Iwaszkiewicza, Kazimierza Wierzyńskiego czy Adama Zamoyskiego), aż po teksty najnowsze (Mieczysław Tomaszewski, Irena Poniatowska, Alan Walker), zachęca do zbadania strategii używania materiałów epistolograficznych. Ich ograniczony zasób skutkuje tym, że nieodmiennie w biografiach cytowane są te same listy, wobec czego kluczowego znaczenia nabiera charakter narracji towarzyszącej cytatom i jej stosunek do przytaczanych źródeł.

The known corpus of Chopin’s letters is a fragment - partly available thanks to copies, partly dispersed over time - which already in the nineteenth century represented a problem and a challenge for the composer’s biographers. A perusal of selected biographies (those with scholarly ambitions and those of a more novelistic character), beginning with the earliest (Moritz [Maurycy] Karasowski’s Chopin: His Life and Letters), through the most popular twentieth-century publications (Jarosław Iwaszkiewicz, Casimir Wierzynski [Kazimierz Wierzyński] and Adam Zamoyski), to the most recent texts (Mieczysław Tomaszewski, Irena Poniatowska, Alan Walker), encourages one to explore the strategies employed by authors for using epistolographic materials. Their limited number means that the same letters are invariably quoted in biographies; consequently, key significance is assumed by the character of the narrative that accompanies the quotations and its relationship to the quoted sources.