Rehabilitation in urinary incontinence in women - literature review

Wstęp: Nietrzymanie moczu (NM) to schorzenie, które objawia się mimowolnym wyciekiem moczu z cewki moczowej. Schorzenie to znacząco obniża jakość życia kobiet. Problem ten dotyka kobiet w każdym wieku. Światowa Organizacja Zdrowia szacuje, że na NM cierpi ponad 5% populacji. Celem pracy było przedstawienie stanu wiedzy na temat NM, a w szczególności diagnostyki, leczenia zachowawczego, rehabilitacji i profilaktyki. Przegląd piśmiennictwa obejmował publikacje naukowe z lat 2009-2019 wyszukane w bazach PubMed i Google Scholar. Omówiona została anatomia i fizjologia dna miednicy oraz patomechanizm z uwzględnieniem wpływu ciąży, porodu i procesu starzenia na niewydolność dolnych dróg moczowych. Następnie przedstawiono klasyfikację typów NM. Przeanalizowano także czynniki ryzyka wystąpienia tego schorzenia. Dokonano przeglądu różnych metod i narzędzi diagnostycznych, w którym uwzględniono: wywiad, dzienniczek mikcji, ocenę zalegania moczu w pęcherzu, test podpaskowy, uroflowmetrię, cystometrię, profilometrię oraz dodatkowe badania laboratoryjne i obrazowe. Następnie omówione zostały fizjoterapeutyczne metody leczenia NM. Uwzględniono trening mięśni dna miednicy, biofeedback, elektrostymulację, terapię behawioralną z wyszczególnieniem treningu pęcherza, laseroterapię, pessaroterapię oraz magnetoterapię. Przedstawiono również działania, które powinny być podejmowane w ramach profilaktyki oraz omówiono program prewencji NM. Podsumowanie: Na podstawie przeanalizowanego piśmiennictwa można stwierdzić, że wiedza anatomiczna i fizjologiczna jest podstawą efektywności postępowania rehabilitacyjnego. Profilaktyka NM powinna skupiać się na eliminacji czynników ryzyka. Niezwykle istotna jest edukacja społeczna na temat NM, a najskuteczniejszą metodą leczenia zachowawczego jest trening mięśni dna miednicy połączony z biofeedbackiem i terapią behawioralną. W diagnostyce najważniejszy jest dobrze przeprowadzony wywiad z pacjentem, na postawie którego można rzetelnie zaplanować postępowanie terapeutyczne.

Introduction: Urinary incontinence (UI) is a condition that manifests itself as an involuntary urinary leakage from the urethra. It significantly reduces the quality of women's lives. This problem affects women of all ages. The World Health Organization (WHO) estimates that over 5% of the population suffer from UI.The aim of the literature review was to present the state of knowledge about UI, in particular diagnostics, conservative treatment and prophylaxis. Literature review: It included scientific publications from 2009-2019 found in the PubMed and Google Scholar databases. The anatomy and physiology of the pelvic floor are discussed and also pathomechanism including the influence of pregnancy, delivery and the aging process on the insufficiency of the lower urinary tract was showed. Then, the classification of types of UI is presented. Risk factors of this disease were also analysed. A variety of diagnostic methods and tools were reviewed, including interview, micturition diary, assessment of residual urine volume, pad test, uroflowmetry, cystometry, profilometry and additional laboratory and imaging tests. Then, physiotherapeutic methods of UI treatment were discussed. They include pelvic floor muscle training, biofeedback, electrostimulation, behavioural therapy detailing bladder training, laser therapy, pessary therapy and magnetotherapy. There were also presented activities that should be taken as part of prophylaxis and the UI prevention program was discussed.Summary: Based on literature analysis it was claimed that anatomical and physiological knowledge is the basis for the effectiveness of physical management. UI prophylaxis should focus on the elimination of risk factors. Social education about UI is very important and the most effective method of conservative treatment s pelvic floor muscle training combined with biofeedback and behavioural therapy. The most important in diagnostics, is a well-conducted interview with the patient, what is the base to prepare appropriate rehabilitation program.