Existential philosophy and literature as evidence of the decomposition of "I"

Praca magisterska rozpatruje dorobek egzystencjalizmu jako prekurskorski względem późniejszych postmodernistycznych tez o podmiocie rozmytym oraz względem kryzysu filozoficznej koncepcji podmiotu obserwowanego w 2 poł. XX i na początku XXI wieku. Autorka omawia przede wszystkim psychoanalizy egzystencjalne przeprowadzone przez J.P. Sartre'a na Baudelaire'rze oraz Genecie, które pozwalają na konkretnych przypadkach poznać współwystępowanie i dynamikę głównych kategorii Sartre'owskich: byt-dla-siebie, byt-w-sobie, byt-dla-Innych, wolność, negatywność, egzystencja, projekt życia, zła wola, urzeczowienie, nieautentyczność. Wywód skupiony jest na przedstawieniu konsekwencji projektu życia obarczonego złą wolą dla podmiotu, który ulega pewnej dekompozycji, rozkładowi - egzystencjalna choroba "ja".Autorka przywołuje także pisarstwo L.F.Celine'a jako literacki wyraz tejże chorej, podmiotowości.W pracy zwraca się szczególna uwagę na język jako dający świadomości jednostkowej możliwość wyrażenia i w ogóle przeprowadzenia takiej negatywnej przemiany, co ma swoje wyraźne konsekwencje w postmodernizmie.

The thesis presents existentialism as precursory to portmodern decomposition of the subject. The author discusses J.P.Sartre's existentialist psychoanalysis of Baudelaire and Genet, concentrating herself on problems of subject and its decomposition descripted in Sartre's categories. The thesis adds a literaty presentation of the issue in L.F.Celine's works analysed by E.Ostrovsky.