Byzantine Caesaropapism from the regin time of Constans the Second till the Teofilus times

Cezaropapizm jest to system ustrojowy, w którym władzę świecką i kościelną sprawuje monarcha. Przykładem takiego systemu ustrojowego był ustrój polityczny Bizancjum. W pracy przedstawione jest funkcjonowanie Cezaropapizmu bizantyńskiego w trakcie trwania mrocznych wieków, czyli wycinka historii Bizancjum zaczynającego się mniej więcej do drugiej połowy VII wieku do pierwszej połowy IX wieku, pokrywa się to mniej więcej z czasem między panowaniem cesarza Konstansa II a panowaniem cesarza Teofila. Praca jest podzielona na pięć rozdziałów. W rozdziale pierwszym analizowane jest na ile Bizancjum było prostym spadkobiercą tradycji Imperium Rzymskiego, a na ile Bizancjum wytworzyło własną tradycję kulturową. Na podstawie zarysowanej analizy można stwierdzić, że Bizancjum stworzyło własną tradycję kulturową, jednakże rzymska tradycja kulturowa zajmowała szczególnie ważne miejsce, w kulturze wytworzonej nad Bosforem, która uważała się za spadkobiercę dorobku Rzymu. Na kulturę bizantyńską duży wpływ miały również tradycje hellenistyczne i energicznie rozwijające się chrześcijaństwo. W rozdziale drugim zarysowana jest pozycja ustrojowa cesarza bizantyńskiego. Cesarz uważany był za człowieka, jednakże pozostawał z Bogiem złączony szczególnym węzłem, poprzez to że został przez Boga wybrany do władania Bizancjum. Wola Boża objawiała się w wyborze cesarza dokonywanym przez Senat, armię i lud Konstantynopola. Mimo wielu wysiłków podejmowanych przez kolejnych cesarzy, elekcyjność tronu nie ustąpiła miejsca zasadzie jego dziedziczności. Podkreśleniu pozycji jaką zajmował w Cesarstwie władca, służył bardzo rozbudowany ceremoniał. W rozdziale trzecim prezentowany jest zakres cesarskiej władzy świeckiej. Cesarska władza świecka w Bizancjum, miała charakter wręcz nieograniczony, doznawała jedynie nieznacznych ograniczeń wynikających z wiążącego cesarza Prawa Bożego, które wskazywało jak ma postępować, aby nie stać się tyranem. Pewien wpływ na ograniczenie władzy cesarza miało również przekonanie, że chociaż władca jest najwyższym prawodawcom to jednak sam podlega prawu obowiązującemu w Monarchii bosforskiej. W rozdziale czwartym przedstawiony jest zakres cesarskiej władzy religijnej. Cesarska władza religijna opierała się na teologi politycznej Euzebiusza z Cezarei. Zgodnie z tą doktryną, która uległa rozwinięciu w ciągu długich lat istnienia Bizancjum, cesarz miał nie tylko prawo interwencji w instytucjonalne funkcjonowanie Kościoła bizantyńskiego, ale również w sferę doktryny religijnej, choć zakres takich interwencji był kwestią bardzo dyskusyjną. W rozdziale piątym przedstawiona jest uzurpacja tronu cesarskiego. Jest to zagadnienie bardzo ważne dla funkcjonowania bizantyńskiego systemu ustrojowego, gdyż faktycznie tylko w ten sposób, razem z aktualnie panującym cesarzem można było skutecznie zmieniać politykę państwa. Uzurpacja w Bizancjum stała się częścią jego systemu ustrojowego i przez praktycznie całe jego istnienie bardzo sprawnie funkcjonowała. W dobie ciemnych wieków na skutek powtarzających się falami uzurpacji, poważnie zagroziło to skutecznemu funkcjonowaniu państwa. Mimo swego generalnie negatywnego charakteru, uzurpacja zapewniła Bizancjum dopływ bardzo wielu wybitnych władców, często w przełomowych momentach historii. Cezaropapizm bizantyński, mimo wielu niedomogów swego funkcjonowania, okazał się ustrojem który pozwolił trwać Monarchii bosforskiej przez około tysiąc lat. Tak długi czas trwania państwowości bizantyńskiej świadczy, iż ustrój Bizancjum był dobrą odpowiedzią na wyzwania czasów w których przyszło istnieć temu.

Caesaropapism it is a system of governement, where both the secular authority and the ecclesiastical authority are run by the monarch. The good example of such system is a political Byzantine system. In my project there isshown the time of functioning Byzantine Caesaropapism during the most gloomy centuries in the history of Byzantium, I mean the period of time from the second half of the seventh century till the first half of the nineth century, which begins with the ruling of the emperor Constans the Second and finishes with the ruling of the emperor Theofilus. My project is divided into five separate chapters. The aim of the first chapter is to analysewhether Byzantium was the immediate heir of tradition of the Roma Empire or maybe Byzantium created its own culture. Tu sum up I am rather to think that Byzantium did created its unique culture, however some Roma habits had also the strong influence on the nations living by the Straits of Bosphorus. The mentioned nations wanted to be considered as the proper heirs of Roma achievement inthe area. The Hellenistic tradition as well as the strongly develpoing Christianity made also big influence on Byzantium. The chapter number two describes the position of the emperor of Byzantium. Despite the emperor was a human being, he was thought to be choosen by God and joined with the special tie to the God. The wish of the God was usually revealed as the result of election held by the Senate, the army and the people living in the city of Constantynople. The emperors of Byzantium were trying few times to change the situation and replace elections with the succession, however without any result. According to the well developed etiquette, the position of the emperor in its Empire was really strong . In my chapter three, the area of the secular power of the emperor is shown. The secular. power of the emperor in Byzantium was unlimited. The only limits may have come from the law of the God which directed the emperor towards the proper behaviour and save him to not to become a tyrant. Some limitation of the power of the emperor was coming from the conviction that despite the emperor was the highest legislator, he also had to follow the law of the Bosfor Monarchy. The aimof the fourth part of my project is the area of the ecclesiastical power of the emperor.The ecclesiastical power of the emperor was based on the Eusebius from Cezarea political theology. According to this principles,which were developing during the years, the emperor could have not only interfere into the fonctioning of the Byzantine Church but also into the religion principles zone too, however the size of these interferences was the disputable question. The last part of my project is to think about the phenomenon of uzurpation of the throne of emperor. This is a very important element of functioning the Byzantine governing system, because only this way, together with the contemporary ruling emperor it was possible to change anything in the area of the empire politics. Uzurpation in Byzantium become soon the part of the ruling system and it functioned very well for almost the whole period of its existence. In the gloomy centuries, because of the frequentlyhappening uzurpations the empire become strongly endangered. The conclusion is that despite the uzurpation is a bad phenomenon in its nature it brought to Byzantium quite a lot of remarkable talented rulers especially in a very dramatical moments of history. The Byzantine Caesaropapism, although presented a lot of imperfections in its fonctioning, it appeared to be the governement system that allowed the Bosfor Monarchy to survie for about a thousand years. Such a longlasting duration of the empire prooves that the Byzantine governement system was the proper solution to the challenges of the times. This was confirmed especially during the gloomy period of its history. Despite suffering from many hardships, Byzantium survived.