Effect of chronic antidepressants administration on NMDA receptor subunits

World Health Organization reports that depression affects around 121 million people worldwide. In global burden of disease study, depressive disorders occupy 4th place in terms of the number of years lived with disability. It is expected that these values will have risen by 2020. Due to unsatisfactory results of conventional therapy, a search for a new generation of antidepressants was started. During depression, structure and activity of glutamate receptors are altered. Currently used drugs also alter their functions. These facts indicate that modulation of glutamatergic neurotransmission could become a target for novel antidepressants. In the thesis, effect of chronic administration of antidepressants on NMDA receptor subunits in cerebral cortex of rats was examined. Drugs such as imipramine, milnacipran, fluoxetine and escitalopram were used in the study. These drugs were administered intraperitoneally for 14 days. Western blot method was applied to estimate changes in the amount of protein as well as forming of NMDA subunits were observed. The results suggest that chronic administration of these drugs affect the level of NR2B subunit.

Światowa Organizacja Zdrowia podaje, że na depresje cierpi około 121 milionów ludzi. W badaniu globalnego obciążenia chorobą, zaburzenia depresyjne zajmują czwarte miejsce pod względem liczby lat życia z niepełnosprawnością. Przewiduje się, że wartości te wzrosną przed rokiem 2020. Z powodu niesatysfakcjonujących wyników tradycyjnych terapii, rozpoczęto poszukiwanie leków przeciwdepresyjnych nowej generacji. W czasie depresji dochodzi do wielu zmian w strukturze i aktywności układu glutaminianergicznego, również stosowane obecnie leki wpływają na jego funkcje. Fakty te wskazują, że modulacja przekaźnictwa glutaminianergicznego może stać się celem dla nowych leków przeciwdepresyjnych . W niniejszej pracy badano wpływ przewlekłego podania leków przeciwdepresyjnych na podjednostki receptora NMDA w korze mózgowej szczurów. Zastosowanymi lekami były imipramina, milnacipran, fluoksetyna oraz escitalopram. Leki te podawano dootrzewnowo przez 14 dni. Zmiany w ilości białka tworzącego podjednostki określono wykorzystując metodę western blot. Otrzymane wyniki sugerują, że chroniczne podanie tych leków ma wpływ na poziom podjednostki NR2B.