The struggles of Ladislaus II Jogaila for his sons' succession on the Polish throne according to Johannes Longinus

Zakładając własną dynastię, Władysław II Jagiełło przeszedł daleką drogę, począwszy od elekcji na tron polski, przechodząc następnie przez nieudane próby wydania dziedzica z Jadwigą Andegaweńską i Anną Cylejską, a w końcu uzyskawszy męskich potomków z Zofii Holszańskiej.Następnie jednak musiał walczyć prawnie o tron dla swych synów ze stanami polskimi. W zmaganiach tych miał bezwarunkowe poparcie swojej żony, miast koronnych oraz możnowładczego rodu Szafrańców, lecz borykał się przy tym z przeciwnikami wewnętrznymi, takimi jak partia biskupa Oleśnickiego czy inni potomkowie Giedymina (Zygmunt Kiejstutowicz, Bolesław Świdrygiełło), oraz zewnętrznymi, czyli Zygmuntem Luksemburskim i jego sojusznikami.W oparciu o Szafrańców, budował Jagiełło swoją pozycję celem ułatwienia przekonania do swoich planów sukcesyjnych reszty szlachty, ale rozpętana przez Luksemburga burza koronacyjna na Litwie spowodowała oburzenie znacznej części polskich możnych, przez co zmuszony został król do ustępstw poprzez nadanie swym rycerzom przywilejów, a ci ostatecznie wydali zgodę na to, aby tron dziedziczyli jego synowie.Ów kryzys koronacyjny zwróciła też przeciw Jagielle najbliższego jego sojusznika, czyli Witolda Aleksandra, aczkolwiek, po trudnych rozmowach z litewskimi bojarami i samym Jagiełłą, ten ostatecznie przypomniał sobie, że jego działalność polityczna powinna służyć dynastii i unii, a umierając, oddał Wielkie Księstwo pod władzę swemu stryjecznemu bratu. Niemniej, aspiracje na Litwie mieli również brat Witolda Zygmunt oraz Bolesław Świdrygiełło. Także wobec nich musiał polski król podjąć działania, aby unia polsko-litewska się zachowała.Ostatecznie król Władysław, dzięki determinacji w zyskiwaniu poparcia, zabezpieczył zarówno koronę polską, jak i jej unię z Litwą, dla swoich synów oraz przyszłych pokoleń.I chociaż Jan Długosz, opisując te zmagania w swoich Rocznikach, wyolbrzymił pełnioną wówczas rolę Zbigniewa Oleśnickiego, dzięki niemu wiemy również o udziale innych graczy z kręgów polskiego, litewskiego oraz zagranicznych. Oparty na relacjach świadków przekaz kronikarza w miarę dokładnie opisuje realia gry o tron, chociaż nie brakuje w nim błędów i niedociągnięć, gdyż, jak wiadomo, Długosz był nie tylko historykiem, ale i politykiem. A w polityce stronniczość jest przecież nieunikniona.

Founding his own dynasty (House of Jagiellon), Ladislaus II of Poland went a long way, starting from his election to the Polish throne, then going through unsuccessful attempts to produce an heir with Hedwig of Anjou and Ann of Celje, and eventually having male descendants with Sophia of Holszany.Then, however, he had to legally fight for the throne for his sons with the Polish estates. In these struggles, he was provided with the unconditional support of his wife, the crown towns and the noble family of Szafraniec. Nonetheless, he also struggled with internal opponents, such as the faction of Bishop Oleśnicki or other descendants of Gediminas (Sigismund Kestutaitis, Svidrigaila), and the external ones, i.e. Sigismund of Luxembourg and his allies.Relying on the Szafraniec family, King Ladislaus built his position in order to facilitate the conviction of the rest of the nobility to his succession plans, but the crowning storm unleashed by the Luxembourg in Lithuania caused the outrage of a significant part of the Polish nobles, which forced the king to make concessions by granting privileges to his knights so they would give permission for his sons to inherit the throne.This crowning crisis also turned Ladislaus’ closest ally, Vytautas Alexander, against him, but after difficult talks with the Lithuanian boyars and Jogaila himself, Vytautas reminded himself that his political activity should serve the dynasty and the union. Upon his death, he gave the Grand Duchy back to his cousin. However, Vytautas’ brother Sigismund and Svidrigaila also had aspirations in Lithuania. The King of Poland had to take action towards them, as well, to ensure that the Polish-Lithuanian union would be preserved.Eventually, King Ladislaus, thanks to his determination to gain support, secured both the Polish crown and its union with Lithuania for his sons and future generations. And although Johannes Longinus, describing these struggles in his Annuals, exaggerated the role of Zbigniew Oleśnicki, thanks to him we also know about the participation of other players from Polish, Lithuanian and foreign circles. Based on witness accounts, the chronicler's note describes the circumstances of the game of thrones quite accurately, although there is no shortage of errors and shortcomings, because, as we know, Longinus was not only a historian, but also a politician. And in the sphere of politics, the bias is inevitable.