Theodor Herzl's postulates in light of the zionist movement until 1948

Po wygnaniu z Izraela w starożytności, Żydzi byli prześladowani fizycznie i moralnie w diasporze. W XIX wieku powstały ruchy narodowe w Europie, które w wielu przypadkach dążyły do suwerennej państwowości. Wielu żydowskich myślicieli, tj. Mojżesz Montefiore, Mojżesz Hess i Leon Pinsker widzieli w odrodzeniu narodym i założeniu własnego państwa rozwiazanie tzw. kwestii żydowskiej. Teodor Herzl opublikował w 1896 roku swój manifest "Państwo żydowskie" i zaprosił delegatów na pierwszy Światowy Kongres Syjonistyczny. Organizacja miała negocjować z najsilniejszymi władcami w celu uzyskania autonomicznego terytorium. Zgodnie z przekonaniem większości syjonistów, dyplomaci żydowscy ubiegali się o prawa do kolonizacji Palestyny. Herzl pertraktował z sułtanem osmańskim o ustanowienie żydowskiej prowincji, co nie przyniosło skutku. Z powodu narastającej liczby pogromów w Europie wschodniej, Herzl rozważał negocjacje o inne terytoria z Wielką Brytanią, z czym połowa delegatów VI kongresu się nie zgadzała. Herzl głosił, aby Żydzi wstrzymali się z kolonizacją Palestyny, dopóki nie otrzymali suwerennego państwa. Tereny miały następnie zostać skolonizowane według dokładnego planu ekspertów naukowych. Żydzi mieli zostać wpierw wyszkoleni w diasporze na rolników i pracowników, aby naród został "uzdrowiony" od niechlubnych zawodów i żebractwa. Pionierzy mieli zakładać samowystarczalne spółdzielcze kolonie, które budowały podstawową infrastrukturę państwa. W 1904 roku prezydent organizacji syjonistycznej Herzl zmarł.Zamiast reprezentować poszczególne państwa, delegaci kongresu odtąd tworzyli partie na wzór europejski. Najważniejszymi partiami w dążeniu do państwowości były "Ogólni Syjoniści" (Ch. Weizmann), "Poalej-Syjon" (później "Mapai") (D. Ben Gurion) i "Rewizjoniści" (W. Żabotyński). Po I wojnie światowej Wielka Brytania otrzymała mandat nad Palestyną pod warunkiem utworzenia Żydowską siedzibę narodową w jej granicach. Z powodu własnych interesów, Anglia odeszła od obietnicy i zredukowała imigrację i prawa Żydów w Palestynie. Syjoniści chcieli początkowo współpracować z Arabami, ale ich przywódcy nawoływali do zbrojnego sprzeciwu. W latach 20-tych powstały żydowskie grupy paramilitarne, które broniły kolonie przed atakami arabskimi. Większość syjonistów myślało początkowo, iż wzajemne korzyści przekonają Arabów do wspólnego państwa z Żydami. W obliczu sprzeciwu tubylców i nieprzychylnej władzy mandatowej, Herzl szukałby łatwiejszego do uzyskania terytorium. Jego następcy natomiast rozpoczęli kolonizację i budowę struktur państwowych w Palestynie. Jak Herzl, Weizmann planował kolonizację w sposób naukowy i chciał założyć państwo na wzór europejski. Prezydent organizacji nie chciał używać siły zbrojnej w celu uzyskania suwerenności, ale negocjował z Wielką Brytanią o zniesienie restrykcji wobec Żydów. Ben Gurion marzył o zakorzenionym w biblijnej tradycji modelowym państwie socjalistycznym. Przywódca związkowy zradykalizował się z powodu II Wojny Światowej i nawoływał do Hebrajskiego Ruchu Oporu. Wbrew Herzlowi, Żabotyński sprzeciwiał się imigracji innych narodowości do żydowskiego Izraela. Założyciel Legionu Żydowskiego i grup paramilitarnych wspierał od lat 30-tych akcje terrorystyczne przeciwko Arabom i Wielkiej Brytanii w Palestynie. Różnice między Herzlem, a jego spadkobiercami powstały z powodu innych podstawowych postulatów oraz zmiany rzeczywistości. Herzl nie miał preferencji co do lokalizacji państwa żydowskiego i nie widział potrzeby dla zakładania wojska narodowego, które miałoby walczyć przeciwko zewnętrznym wrogom. Herzl nie planował kolonizacji terenu przed uzyskaniem państwowości, więc nie spodziewał się trudności z mandatem Wielkiej Brytanii. Cenność postulatów i dzieła Teodora Herzla dla późniejszego ruchu syjonistycznego leżała w tym, iż założył on demokratyczną organizację syjonistyczną, Żydowski Bank Kolonizacyjny i zmobilizował dużą społeczność Żydów do tworzenia państwa żydowskiego.

After Jews were expelled from Israel in the ancient times, they have been persecuted in the diaspora. In the XIX century, most European national movements drived towards the foundation of sovereign states. Many Jewish thinkers like Moses Montefiore, Moses Hess and Leon Pinsker were convinced that a national revival and the foundation of an own state could resolve the so-called Jewish question. Theodor Herzl published his manifesto "The Jewish State" in 1896 and invited delegates for the first World Zionist Congress. The organization should negotiate with the strongest rulers in order to obtain an autonomous territory. According to the conviction of most Zionists, Jewish diplomats should ask for the rights to colonize Palestine. Herzl was negotiating with the Ottoman sultan, which didn't succeed. Because of an increasing number of pogroms in Eastern Europe, Herzl took into consideration negotiating other territories with Great Britain, which half of the delegates to the VI congress didn't agree with. Herzl preached that Jews shouldn't colonize Palestine if they haven't received a sovereign state. Afterwards, the area was to be colonized according to a precise plan that scientific experts prepared for this purpose. Firstly, Jews were to be trained to work on farmlands and be basic workers in order to "heal" them from inglorious professions and begging. Pioneers were to create self-sustaining cooperatives that were to build the basic infrastructure of the country. In 1904, the president of the Zionist Organization Herzl died. Instead of representing certain countries, the congress delegates created parties according to the European standards from now on. The most important parties in driving for a Jewish state were the "General Zionists'' (Ch. Weizmann), "Poalej-Syjon" (later "Mapai") (D. Ben Gurion) and the "Revisionists" (W. Żabotyński). After the I World War, Great Britain obtained the mandate over Palestine under the condition of creating a Jewish homeland in its borders. Because of national interests, England abandoned its promises and restricted the immigration and rights of Palestinian Jews. Zionists wanted to work with Arabs at first, but their leaders called for opposition. In the 1920s, the Jiszuw created Jewish paramilitary troops that should protect the colonies from Arab attacks. At first, most Zionists thought that Arabs would willingly create a common state with Jews. In face of their opposition and the disapproval of the mandatory power, Herzl would have looked for another territory. But his successors began to colonize and build governmental structures in Palestine. Alike Herzl, Weizmann planned colonization in a scientific way and wanted to create a state according to European standards. The organization's president didn't want to use military force in obtaining sovereignty, but negotiated with Great Britain to reduce Jewish restrictions. Ben Gurion dreamed of a rooted in biblical tradition socialist model state. The trade union leader radicalized because of World War II and called for the Hebrew Opposition Movement. Opposite to Herzl, Żabotyński opposed immigration of other nationalities into Jewish Israel. The founder of the Jewish Legion and paramilitary groups supported terror attacks against Arabs and Great Britain in Palestine since the 1930s. The differences between Herzl and his successors appeared because of differing goals and a change of reality. Herzl didn't have any preference concerning the place of the Jewish state and didn't see the need for a national army that would fight against outside enemies. Herzl hasn't planned to colonize an area before obtaining the statehood, which is why he couldn't anticipate the difficulties that arised with the British mandate. The value of Herzl's postulates and his work for the later Zionist movement layed in the fact that he created a democratic Zionist Organization, the Jewish Colonization Bank. Finally, he mobilized a great group of Jews to create the Jewish