Audience Design i rotyczność w dwóch wywiadach telewizyjnych z Donaldem Trumpem

Rotyczność to aspekt wymowy dialektu nowojorskiego, który różni się między ludzmi, ale także między poszczególnymi wypowiedziami konkretnego mówcy. Stosunkowo łatwo jest te różnice mierzyć, jak robili to w przeszłości badacze tacy jak William Labov czy Kara Becker. Podejście Audience Design Allana Bella, bazujące na Communication Accommodation Theory Howarda Gilesa, może posłużyć częściowemu wyjaśnieniu tych różnic, łącząc je z różnicami w grupie odbiorców („audience”). Na potrzeby tej pracy przeanalizowano dwa wywiady pod względem rotyczności poszczególnych mówców (Donalda Trumpa, Larry’ego Kinga oraz Rony Barrett), stosując słuchową metodę ilościową. Wyniki rozpatrzono z perspektywy Audience Design, używając danych Pew Research Center, aby określić potencjalną grupę odbiorców obu wywiadów. Dane wskazują na to, że mowa Trumpa staje się mniej rotyczna, gdy rozmawia z Roną Barrett, co z początku może wydać się nieintuicyjne, jako że mowa Barrett jest mniej rotyczna od mowy Kinga, jednak badanie wykazują, że mowa kobiet mówiących dialektem nowojorskim jest rotyczna statystycznie częściej niż mężczyzn. Z tego powodu można wnioskować, że Trump, mówiąc do Rony Barrett, reaguje w większym stopniu na ogólną tendencję kobiet mówiących dialektem nowojorskim do mówienia nierotycznie niż na faktyczną rotyczność Rony Barrett. Kolejnym możliwym wnioskiem jest stwierdzenie, że sprawiając, że jego mowa jest bardziej rotyczna, Trump przejawia dywergencję; być może po to, by brzmieć bardziej „wyrafinowanie” niż rozmówczyni. Mimo, że nie jest możliwa całkowicie pewna i obiektywna ocena, wyniki mogą posłużyć za pole dyskusji w kontekście socjolingwistyki, fonologii i dialektu nowojorskiego.

Rhoticity is a variable aspect of pronunciation in NYCE, and its variation is visible not only between different people, but also between different utterances of its particular speakers. It is also relatively easy to quantify, as has been done in the past by researchers such as William Labov or Kara Becker. Allan Bell’s approach of audience design, drawing on Giles’ Communication Accommodation Theory, could help explain some of that variation by attributing it to reactions to the speaker’s audience. For this thesis, two interviews have been investigated by means of a quantitative auditory analysis in terms of the rhoticity of individual speakers: Larry King, Rona Barrett and Donald Trump. The results have been considered in the context of audience design, using Pew Research Center’s data in order to determine what the potential audience might have been. The data suggests that Trump becomes a more r-ful speaker when talking to Barrett, which seems counterintuitive at first, as Barrett is a less r-ful speaker than King, but NYCE speaking women have been shown to be more r-less in general. Because of this, one might conclude that Trump, when speaking to Rona Barrett, reacts more to the overall tendency for NYCE speaking women to be r-less speakers than to Rona Barrett’s own rhoticity. Another possible conclusion is that he shows divergence by making his accent more rhotic, perhaps in order to sound more sophisticated than his interlocutor. While no definitive judgment can be cast, the results could be a point of discussion in the context of sociolinguistics, phonology and NYCE.