Communicative competence, cultural competence and intercultural dialogue

Bibliogr. s. 108-109

DEFINICJA POJĘĆ: Istnieje ścisła zależność pomiędzy rzeczywistością wskazywaną przez pojęcia kompetencji komunikacyjnych i kulturowych a dialogiem międzykulturowym w sytuacji konkretnych realiów społecznych. Możliwości uczenia się i podejmowania interakcji symbolicznych, a więc kompetencje komunikacyjne, kształtują umiejętności rozpoznawania oraz przekształcania treści kulturowych jako nowy rodzaj kompetencji kulturowych. Od zaawansowania i charakterystyki rozwoju tego typu umiejętności zależy typ procesów komunikowania, jakim jest dialog międzykulturowy. Zjawiska te współokreślają się wzajemnie, sprawiając, że jedno nie jest możliwe bez drugiego. ANALIZA HISTORYCZNA POJĘĆ: Wszystkie trzy analizowane pojęcia są stałym elementem analiz społecznych od lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Była to konsekwencja badań nad kompetencją językową, które zrewolucjonizowały jej behawioralne rozumienie. Dalsze analizy doprowadziły do poszerzania zakresu pojęcia o elementy kontekstu komunikacyjnego. Narastające zjawiska wielokulturowości wymusiły uwzględnienie dynamiki interakcji i przenikania społeczności, stawiając problem dialogu międzykulturowego. PROBLEMOWE UJĘCIE POJĘCIA: Przełamanie behawioralnych tradycji w rozumieniu uczenia się języka pozwoliło ujawnić twórcze potencjały interakcji ludzkich, głównie dzięki wykorzystaniu także innych obszarów kultury symbolicznej. Znajomość obecnych w tych obszarach reguł tworzy kompetencje komunikacyjne. Wymiar symboliczny tego procesu nie funkcjonuje jednak autonomicznie. Te same znaczenia mogą mieć różne wartości i wiązać się z odmiennymi emocjami. Z tego powodu umiejętność ich rozpoznawania tworzy kompetencję kulturową człowieka. W sytuacji, gdy kompetencje te pozwalają na realizację wymienionych wartości w relacji z innymi kulturami, powstaje dialog międzykulturowy. REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA Z WNIOSKAMI I REKOMENDACJAMI: Dialog międzykulturowy nie jest możliwy bez leżących u jego podstaw wartości, które ukazują znaczenie interaktywnego charakteru procesów komunikowania daleko wybiegających poza jednokierunkowy transfer informacji, umiejętności dekodowania znaczeń oraz instrumentalne cele kształtowania postaw. Największe potencjały komunikowania obecne są jednak w połączeniu behawioralnych, semiotycznych i aksjologicznych wymiarów interakcji symbolicznych, które nadać mogą wspomnianym kompetencjom specyficzne cechy dialogu - tak wewnątrz, jak i pomiędzy kulturami - pozwalając na działania transgresyjne i autoteliczne

DEFINITION OF CONCEPTS: There is a close relationship between the reality indicated by the concepts of communicative and cultural competence and intercultural dialogue in the context of concrete social realities. The possibilities of learning and undertaking symbolic interactions, i.e. communicative competences, shape the ability to recognize and transform cultural content as a new type of cultural competence. The advancement and characteristics of the development of this type of skills determine the type of communication processes, which is intercultural dialogue. These phenomena codefine each other, making one impossible without the other.

HISTORICAL ANALYSIS OF CONCEPTS. All three analyzed concepts have been a constant element of social analysis since the sixties of the last century. This was a consequence of research on language competence, which revolutionized its behavioral understanding. Further analyses led to the extension of the scope of the concept with elements of the communicative context. The growing phenomena of multiculturalism have forced us to take into account the dynamics of interaction and penetration of communities, posing the problem of intercultural dialogue.

PROBLEMATIC APPROACH TO THE CONCEPT: Breaking behavioral traditions in the understanding of language learning allowed to reveal the creative potentials of human interaction, mainly thanks to the use of other areas of symbolic culture. Knowledge of the rules present in these areas creates communication competences. However, the symbolic dimension of this process does not function autonomously. The same meanings can have different values and involve different emotions. For this reason, the ability to recognize them creates a person's cultural competence. In a situation where these competences allow the implementation of these values in relations with other cultures, intercultural dialogue arises.

SYSTEMATIC REFLECTION WITH CONCLUSIONS AND RECOMMENDATIONS: Intercultural dialogue is not possible without its underlying values, which show the importance of the interactive nature of communication processes that go far beyond the one-way transfer of information, the ability to decode meanings and the instrumental goals of shaping attitudes. However, the greatest potential of communication is present in the combination of behavioral, semiotic and axiological dimensions of symbolic interactions, which can give these competences specific features of dialogue - both within and between cultures - allowing for transgressive and autotelic action