Food diversity of stoat (Mustela erminea)

Stoat (Mustela erminea) is a considerable well examined species from family of weasels (Mustelidae) with regards to food habits. The goal of the paper is focused on review of available scientific literature about diet of stoat in diverse areas of the world. Stoat depredate mainly on rodents, especially from genus Microtus, Lemmus, Myodes and Arvicola, also Mus, Rattus and on lagomorphs. There Shrews hardly any appear in stoat’s diet. Microtus voles are the main source of food in Fennoscandia, where they are charactized by cyclic changes in abundance. During periods of declinig abundance of voles, stoats prey on other rodents and birds. Lagomorphs in Fennoskandia are prey mainly of male stoats. However, in Great Britain there is no difference between sexes in frequency of killed lagomorphes, because British stoats are generally bigger than their conspecifics in other regions. In Italian Alps important component of stoat diet are fruits. Population introduced to New Zealand prey on rodents, lagomorphs and birds (stoats are a serious threat to native species). In periods of declinig abundance of rodents in some areas of New Zealand important component of diet become invertebrates, especially orthopters weta. The conclusion which can be drawn from the revicion of literature focused on stoat’s diet is that, this animal is characterized by a diversified diet with a strong preference towards rodents.

Gronostaj (Mustela erminea) jest stosunkowo dobrze zbadanym pod względem zwyczajów pokarmowych zwierzęciem z rodziny łasicowatych (Mustelidae). W niniejszej pracy skoncentrowano się na przeglądzie dostępnej literatury naukowej o diecie gronostaja z róznych obszarów świata. Gronostaj odżywia się przede wszystkim gryzoniami, głównie z rodzaju Microtus, Lemmus, Myodes, Arvicola, również Mus i Rattus oraz zajęczakami (Lagomorpha). Praktycznie brak w diecie ryjówek. Norniki stanowią gówne źródło pokarmu na obszarze Fennoskandii, gdzie charakteryzują się cyklicznymi zmianami liczebności. W okresach spadku liczebności norników gronostaje żerują na innych gryzoniach i na ptakach. Zającokształtne w Fennoskandii padają ofiarą głównie samców. Natomiast na terenie Wielkiej Brytanii brak różnic między płciami w częstotliwości zabijania zającokształtnych, co wynika z faktu, że tamtejsze gronostaje są ogólnie większe. Na terenie Alp istotnym składnikiem pokarmu sa owoce. Natomiast introdukowana na teren Nowej Zelandii populacja gronostaja żeruje na gryzoniach, zającokształtnych oraz ptakach (stanowiąc zagrożenie dla rodzimych gatunków). W okresie spadku liczebności gryzoni w, niektórych rejonach istotnym składnikiem diety stają się bezkręgowce, szczególnie szarańczaki weta. Z przeglądu literatury na temat diety gronostaja można wyciągnąć wniosek, że zwierzęta te charakteryzują się zróżnicowaniem geograficznym pod względem pobieranego pokarmu wykazując jednak dosyć silną preferencję w stosunku do gryzoni.