Turystyka zaczyna odgrywać w polskim życiu społecznym coraz ważniejszą rolę. Przemysł turystyczny intensywnie się rozwija oferując wyjazdy dostosowane do niemalże wszystkich potrzeb – indywidualne, grupowe, ekstremalne, związane z zakupami, przyrodą, zwiedzaniem etc. Przemysł medialny nie pozostaje w tyle, powstają więc nowe programy telewizyjne, strony internetowe, programy radiowe, czasopisma, książki… Są nawet potentaci tacy, jak National Geographic. Podróże i turystyka to tematy coraz bardziej obecne w mediach. Między turystyką a mediami tworzą się więc silne zależności. Gdy jednak mowa o przekazach o takiej tematyce powstaje problem, na ile rzeczywistość jest przez nie ukazywana obiektywnie, a na ile jest to konstrukcja. Główna hipoteza niniejszej pracy zakłada, że media turystyczno-podróżnicze konstruują rzeczywistość zamiast bezstronnie ją odzwierciedlać. Autorka przeanalizowała, w jaki sposób popularne przekazy medialne budują cztery ważne elementy rzeczywistości: ideę podróżowania, świat, podróżnika (twórcę przekazy, prowadzącego) oraz Innego (czyli tubylca). Celem tej pracy było więc przede wszystkim pokazanie i analiza reprezentacji tworzonych przez wybrane przekazy medialne o tematyce turystyczno-podróżniczej. W tym celu przeanalizowano program Martyny Wojciechowskiej Kobieta na krańcu świata, programy Wojciecha Cejrowskiego Boso przez świat/Wojciech Cejrowski. Boso oraz książki Beaty Pawlikowskiej. Te trzy osoby zostały nazwane podróżnikami nowego typu (czyli osobowościami medialnymi, cele brytami, których główna działalność to właśnie podróże). Program Martyny Wojciechowskiej okazał się przesiąknięty współczuciem dla bohaterek, można było także wywnioskować, iż promował ideę kobiecej dominacji. Gdyby kobiety rządziły światem, wyglądałby on znacznie lepiej. Wojciechowska okazała się natomiast „dobrą, białą Panią” niosącą pomoc, chcącą zrozumieć lecz wykazującą cechy postawy kolonialisty. Dla Wojciecha Cejrowskiego programy to tylko narzędzie do promocji własnych poglądów i własnego sposobu postrzegania świata. W jego programach rzeczywistość jest skrajnie subiektywizowana, przesiąknięta autoprezentacją i promocją prowadzącego oraz jego światopoglądu. Książki Beaty Pawlikowskiej wyrażają z kolei ideę podróżowania jako odkrywania siebie oraz swojej duchowości. Świat, podróż, Inny – to tylko narzędzia prowadzące do samorealizacji. Przekazy te promują więc zaabsorbowanie sobą, a nie otaczającą rzeczywistością. Wszystkie trzy przeanalizowane grupy przekazów medialnych odzwierciedlały egocentryzm postaci medialnej je tworzącej – podróżnika nowego typu. Wszystkie konstruowały także rzeczywistość, budowały jej reprezentacje złożone z pewnych konstruktów ideologicznych, a więc narzucały sposób jej odbioru widzom lub czytelnikom.