Usement of direct coercion measures and weapons in the standards of international and polish law.

Więzienie jest instytucją opartą na przymusie, dlatego zagadnienie stosowania środków przymusu bezpośredniego i broni palnej w stosunku do skazanych jest integralną częścią każdego systemu penitencjarnego. Zadaniem kadry więziennej jest zapewnienie bezpieczeństwa i porządku przy uwzględnieniu praw jednostki. Każde postępowanie wobec więźnia poniżające jego godność osobistą i powodujące cierpienie fizyczne jest niedopuszczalne. Standardy traktowania osób pozbawionych wolności, w tym zasady użycia środków przymusu bezpośredniego, zostały uchwalone przez akty prawa międzynarodowego takie jak: Wzorcowe Reguły Minimum Postępowania z Więźniami (1955r.), Kodeks Postępowania Funkcjonariuszy Porządku Prawnego (1979r.), Europejskie Reguły Więzienne (2006r.). Zgodnie z nimi użycie siły przez funkcjonariusza Służby Więziennej może nastąpić tylko w wypadku konieczności i tylko w granicach niezbędnych do wypełnienia obowiązku. Akty prawa międzynarodowego przyczyniają się do większego respektowania praw człowieka w więzieniach i do polepszenia sytuacji skazanych.W polskim prawie procedura użycia środków przymusu bezpośredniego i broni palnej jest regulowana przez ustawę i rozporządzenia wykonawcze, które określają w jakich okolicznościach i w jaki sposób można ich użyć zgodnie z prawem i z zasadą proporcjonalności. Ich stosowanie podlega kontroli organów wewnętrznych, a także niezależnych instytucji. Funkcjonariusze uprawnieni do stosowania środków przymusu i broni powinni posiadać odpowiednie kwalifikacje, przechodzić systematycznie szkolenia i kontrole. Za niezgodne z prawem użycie środka przymusu bezpośredniego i działania wykraczające poza przyznane kompetencje funkcjonariusz ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną. Regularne szkolenia oraz skuteczna kontrola są gwarancją prawidłowego traktowania skazanych i nienadużywania władzy przez funkcjonariuszy Służby Więziennej. Rządy powinny rozszerzać katalog środków przymusu i wyposażać funkcjonariuszy w broń nie powodująca śmierci, a negocjacje oraz mediacje muszą znaleźć pierwszeństwo przed siłowym rozwiązywaniem konfliktów.

The prison is an institution based on the coercion, so the problem of using direct coercion measures and weapons against convicted persons is an integral part of every penitentiary system .The prison staff ensures security and order taking into consideration the rights of individuals. Any treatment of the prisoner degrading his personal dignity and causing physical suffering is unacceptable. The treatment standards of persons deprived of their liberty, including the rules of using the direct coercion measures, have been enacted by the acts of international law such as The Standard Minimum Rules of the Treatment of Prisoners (1955r), Code of Conduct for Law Enforcement (1979r.), the European Prison Rules (2006).According to them the use of force by an officer of the Prison Service may take place only in case if it is necessary to fistful the duty.The international law’s acts enhance respect for human rights in prisons and improve the position of the prisoners.In Polish law the procedure controlling the use of direct coercion measures and weapon is regulated by statute and implementing regulations, which determine under what circumstances and how they can be used in accordance to the law and the principle of proportionality. Using them is in control of the internal organs and the independent institutions. Functionaries entitled to use coercive measures and weapon should have appropriate qualifications and pass regularly training and inspections. Using of means of force contrary to the competences granted to an officer shall be subject to the disciplinary action. Regular training and effective control guarantee the correct treatment of prisoners and limit misuse of force by officers of the Prison Service. The governments should expand the catalog of measures of coercion and equip officers with weapons that are not causing death. Negotiations and mediations must be found as a priority over the conflict resolution.