Spanish counter-revolutionary thought and its reception in the Francoist Spain political doctrine

The topic of this work is the reconstruction of the political doctrine of Franco's Spain. It shows clearly that the Francoism was not a homogeneous ideology but rather an amalgam of different elements that constituted the leading Spanish political currents defining themselves as counter-revolutionary, reactionary and traditionalist.The paper carefully discusses the traditional philosophy of the Catalonian Jamie Balmes y Urpia, political thought of the Carlist traditionalism, Juan Donoso Cortes’ Decisionism, the idea of Nacionalcatolicismo, and the concept of Hispanidad by Ramiro de Maeztu y Whitney.The author, alongside political and systemic issues (authoritarianism, anti-democratism, anti-parliamentarism, aristocratism, organicism, monarchism), raises the problem of a particular, pessimistic anthropology typical for reactionary political philosophy, pointing to the inspiration of these doctrines with Thomistic and Augustinian philosophies.The author also raises the issue of nationalism. Paying attention to the particular heterogeneity of Spain, he points out to the lack of the elements of racism and modern nationalism in the before mentioned concepts. At the same time, he emphasizes the role of Catholicism as a factor conditioning the membership to the nation and the bond linking the residents of all, often very different from each other, Spanish provinces.The author devotes a lot of space to discuss the Messianism contained in the idea of Hispanidad, which assumes the existence of the common, based on religion, language and culture, identity of the Spanish-American peoples, and opposing it to the Western world, especially the Anglosphere.In the following part of the work, the author presents the reception of the discussed concepts in the Franco doctrine, analyzing in this angle the Francoist symbolism, important constitutional documents, internal and external politics.Finally, the author confronts Francoism with Italian and German fascism. He stresses the lack in Francoism of the characteristics of a fascist totalitarian regime and defines it as a kind of a conservative-Catholic authoritarianism.

Praca podejmuje temat rekonstrukcji elementów doktryny politycznej frankistowskiej Hiszpanii. Ukazuje ona wyraźnie ze frankizm nie był homogeniczną ideologią a raczej amalgamatem różnych elementów wchodzących w skład czołowych hiszpańskich nurtów politycznych określających się jako kontrrewolucyjne, reakcyjne i tradycjonalistyczne. Praca omawia dokładnie tradycjonalistyczną filozofię katalończyka Jamie Balmesa y Urpi, myśl polityczną tradycjonalizmu karlistowskiego, decyzjonim Juana Donoso Cortesa oraz idee nacionalcatolicismo i koncepcje hispanidad Ramiro de Maeztu y Whitneya. Autor obok zagadnień polityczno-ustrojowych ( autorytaryzm, antydemokratyzm, antyparlamentaryzm, arystokratyzm, organicyzm, monarchizm) porusza też problem specyficznej, pesymistycznej antropologii typowej dla reakcyjnej filozofii politycznej, wskazując na inspirację omawianych doktryn filozofią tomistyczną i augustiańską.. Porusza też problem nacjonalizmu, zwracając uwagę na specyficzną heterogeniczność Hiszpanii, zwraca uwagę na brak w omawianych koncepcjach elementów rasizmu i nowoczesnego nacjonalizmu. Jednocześnie podkreśla rolę katolicyzmu jako czynnika warunkującego przynależność do narodu oraz spoiwa łączącego mieszkańców wszystkich, nieraz bardzo różniących się od siebie hiszpańskich prowincji. Autor poświęca dużo miejsca na omówienie specyficznego mesjanizmu zawartego w idei hispanidad zakładającej istnienie wspólnej, opartej na religii, języku i kulturze, tożsamości narodów hiszpańskojęzycznych kontynentu amerykańskiego, i przeciwstawianiu jej światu zachodniemu a zwłaszcza anglosaskiemu kręgowi kulturowemu.. W dalszej części pracy autor przedstawia recepcję omówionych koncepcji w doktrynie frankizmu, analizując pod tym kątem frankistowską symbolikę, ważniejsze dokumenty ustrojowe, politykę zewnętrzną i wewnętrzną. Na koniec autor konfrontuje frankizm z włoskim i niemiecki faszyzmem. Podkreśla brak we frankizmie cech charakterystycznych dla totalitarnych ustrojów typu faszystowskiego i definiuje go jako rodzaj konserwatywno-katolickiego autorytaryzmu.