A hybrid text as a form of memory : the image of mourning in "Grief is the thing with feathers" by Max Porter

Bibliogr. s. 229-230

Grief Is the Thing with Feathers Maxa Portera porusza odwieczny, znany w kulturze od niepamiętnych czasów temat żałoby. Symultaniczne oddziaływanie różnych mediów zaowocowało złożonością percepcyjną współczesnego człowieka i nowymi sposobami doświadczania straty. Autor podejmuje próbę odzwierciedlenia tych zmian w literackiej formie. W konsekwencji liczne gatunki literackie i gatunki mowy zostają ze sobą zestawione w tekstowej hybrydzie, powstałej jako utwór odrębny, zadziwiająco spójny i odznaczający się wewnętrzną logiką. Książka nie jest więc zbiorem luźno połączonych i przypadkowo rozrzuconych fragmentów, ale ujawnia niekonwencjonalny system powiązań pomiędzy nimi oraz ich nieoczekiwany potencjał estetyczny. Zamiast schematyzmu epigońskich powtórzeń Max Porter przepracowuje i kreatywnie wykorzystuje dokonania poprzedników, poddając je powtórnej kontekstualizacji. Tym samym Grief Is the Thing with Feathers ukazuje skostnienie tradycyjnych rytuałów i ich niekompatybilność z dzisiejszą wrażliwością, stąd książka ta może być potraktowana jako manifest i wezwanie do zmiany społecznej mentalności.

Grief Is the Thing with Feathers by Max Porter brings up a perennial theme of bereavement, which is present in culture since time immemorial. Simultaneous effect of various media on modern man resulted in perceptual complexity and new ways of experiencing loss. The author attempts to reflect those changes through the literary form. In consequence numerous literary and speech genres are juxtaposed in a hybrid text that came into being as a separate and peculiarly coherent work, distinguished by its internal logic. Hence, the book is not a collection of loosely-linked and accidentally scattered passages, but it reveals the unconventional system of connections between them and their unexpected aesthetic potential. Instead of the schematism of epigonic repetitions Max Porter reworks and makes creative use of his predecessors' achievements by means of recontextualisation. Thereby, Grief Is the Thing with Feathers shows the ossification of traditional rituals and their incompatibility with present-day sensitivity. Therefore, the book can be treated as a manifesto and a call to change the social mentality.