W roku 1989 w Polsce, a następnie w innych krajach Europy Środkowowschodniej nastąpiły gruntowne i na wskroś zasadnicze zmiany polityczno-ustrojowe i gospodarcze. W nowej sytuacji społeczeństwo polskie oczekiwało policji opiekuńczej i humanitarnej, dlatego też w ustawie o Policji z 1990 r. został wyeksponowany obowiązek respektowania przez policjantów godności obywateli oraz przestrzegania i ochrony praw człowieka. W związku z niechlubnymi doświadczeniami z przeszłości, autorzy ustawy spowodowali poważne ograniczenie uprawnień policjanta. Szczególnie wyakcentowano funkcję policji jako instytucji użyteczności publicznej, spolegliwego opiekuna. Oczekiwania idące w tym kierunku wiązały się z podkreślaniem konieczności mocnego osadzenia i związania policji ze środowiskiem na najniższym poziomie – z rejonem zamieszkania. W związku z tym zdecydowano się na powołanie do życia policji lokalnej. Należy sądzić, że pewna brutalność okazywana przez wiele lat w kontaktach milicjant – obywatel brała się nie tylko z wyobcowania społecznego, lecz także z poczucia słabości funkcjonariusza służb porządkowych w obliczu powszednich zagrożeń.Założeniem zmian było uregulowanie spraw Policji i policjantów w sposób kompleksowy. Nadało to ustawie o Policji charakter aktu prawnego dość złożonego, składającego się z dwóch części. Pierwsza – to zespół unormowań dotyczących organizacji i funkcjonowania Policji jako organu administracji państwowej, realizującego zadania państwa w dziedzinie ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego. W tym zakresie ustawa była aktem normatywnym o charakterze ustrojowym. Druga część to zbiór przepisów regulujących status służbowy policjanta. W tej części ustawa jest tzw. pragmatyką służbową, czyli aktem określającym prawa i obowiązki funkcjonariuszy Policji.W niniejszej pracy skupiono się na pierwszej z przywołanych części. Autorka pracy, ze względu na swoje zainteresowania związane z problematyką bezpieczeństwa narodowego, postanowiła prześledzić, jak obecnie wygląda legislacyjna pozycja Policji, jako organu administracji państwowej oraz trzonu podsystemu bezpieczeństwa wewnętrznego w systemie bezpieczeństwa narodowego. Analizy w tym zakresie dokonała na kartach trzech rozdziałów.Pierwszy z nich, zatytułowany „Bezpieczeństwo wewnętrzne w Polsce”, stara się rozwiązać pewne, spotykane w literaturze, zawiłości terminologiczne, związane z pojęciami5„bezpieczeństwa wewnętrznego” oraz „systemu bezpieczeństwa wewnętrznego”. Autorka gruntownie zbadała wypowiedzi doktryny prawa administracyjnego oraz bezpieczeństwa narodowego w przedmiotowych kwestiach, po czym pokusiła się o umiejscowienie formacji Policji w ramach systemu bezpieczeństwa wewnętrznego Rzeczypospolitej Polski.Rozdział drugi, pt. „Formacja Policji w Polsce” jest rozdziałem syntetycznym, w którym autorka starała się zebrać, a następnie opisać, jak najwięcej faktów związanych z usytuowaniem Policji w ramach organu bezpieczeństwa wewnętrznego. W pierwszym podrozdziale zostały opisane różnice między doktrynalnym pojęciem policji występującym w nauce administracji, a Policją rozumianą jako formacja. W dalszej części rozdziału przedstawiony został rys historyczny omawianej formacji w Polsce w XX wieku. Kolejne fragmenty rozdziału dotyczą już sensu stricte zagadnień związanych z aktualną pozycją ustrojową Policji. Opisano tutaj, kolejno, ustrój i organizację Policji, jej zadania oraz zakres uprawnień, jak również proces współdziałania tej formacji z innymi podmiotami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo.Ostatni, trzeci rozdział pracy stanowi próbę ukazania formacji Policji w strukturach międzynarodowych. Opisano tutaj dwie, najbardziej znane, międzynarodowe platformy współpracy policyjnej – Interpol oraz Europol.Podczas redakcji pracy, niebagatelną pomocą dla autorki okazały się być pozycje bibliograficzne literatury przedmiotu wybitnych znawców i teoretyków zagadnień związanych z bezpieczeństwem narodowym (M. Brzeziński, J. Zubek czy W. Fehler), szeroko rozumianym

...