CIMIC as a civil - military cooperation in NATO peacekeeping operations

Wraz ze zmianą systemu międzynarodowego po zimnej wojnie nastąpiła zmiana koncepcji pokojowych. Pojawiły się okoliczności wymagające przeprowadzenia interwencji międzynarodowej, powstały nowe typy misji, rozpoczęto poszukiwanie nowych (innych niż ONZ) podmiotów zdolnych do ich przeprowadzenia. W takim środowisku międzynarodowym uwaga skierowana została na NATO. Post – zimnowojenne zmiany nie ominęły Sojuszu – nowa koncepcja objęła nowe obszary odpowiedzialności, ogromną wagę zaczęto także przywiązywać do zdolności reagowania na kryzysy we wszystkich częściach globu. Wojny w Bośni i Hercegowinie oraz w Kosowie po raz pierwszy wymusiły na państwach członkowskich NATO aktywną postawę. Przyczyniły się ponadto do dalszej ewolucji pojęcia operacji pokojowych i misji utrzymania pokoju. Wydarzenia te zainicjowały także inny proces: instytucjonalizację współpracy cywilno – wojskowej w ramach NATO. Asymetryczność wojen na Bałkanach oraz gwałtowny wzrost ilościowy i jakościowy podmiotów cywilnych, obecnych na obszarze operacyjnym, a także koncepcja comprehensive approach wymusiły decyzję o przystosowaniu sił zbrojnych państw członkowskich Sojuszu do nowej sytuacji.Warunkiem powodzenia misji nie jest jedynie zakończenie walk na danym terenie. Do zadań wojska należy także stabilizacja sytuacji i stworzenie warunków pozwalających na rekonstrukcję infrastruktury i instytucji cywilnych. Jednocześnie siły zbrojne nie działają w próżni – dla skutecznego wypełnienia misji niezbędna jest ich współpraca z szeroką gamą podmiotów cywilnych. W 1997 roku państwa członkowskie NATO wydały Zalecenia Ministerialne asygnujące powołanie CIMIC – współpracy cywilno – wojskowej, której nadrzędnym zadaniem jest wspieranie dowództwa w wypełnianiu misji. Dalsze regulacje obejmujące poziom operacyjny uchwalone zostały w 2003 roku i sukcesywnie uzupełniane były przez przepisy normujące poziom taktyczny.Jednostki wypełniające zadania współpracy cywilno – wojskowej wspierają dowódcę poprzez tworzenie i utrzymywanie relacji z aktorami cywilnymi, obecnymi na obszarze działań/odpowiedzialności. Ten ogólnie określony cel jest rozbudowany poprzez zdefiniowanie trzech głównych funkcji CIMIC: stanowienie łącznika między środowiskami cywilnym i wojskowym, udzielanie wsparcia podmiotom cywilnym oraz zapewniania wsparcia dla oddziałów cywilnych.Zapotrzebowanie na CIMIC uwidacznia skomplikowane środowisko operacji wojskowych. Siły zbrojne mają do czynienia z bardzo zróżnicowanymi podmiotami. Niejednorodna etnicznie i religijnie ludność miejscowa, władze i autorytety o różnej legitymizacji, organizacje różniące się kompetencjami i mandatami oraz media mające odmienny zasięg oddziaływania komplikują sytuację operacyjną. W takim środowisku funkcjonują jednostki CIMIC, a ich działalność bazuje przede wszystkim na przeprowadzaniu ocen i zapewnianiu łączności dzięki spotkaniom i centrom CIMIC. Z doświadczeń poszczególnych operacji (na Bałkanach, w Afganistanie i w Iraku) wynika, że cel misji może być osiągnięty jedynie wraz ze stabilizacją. Natomiast kluczem do ustabilizowania obszaru operacyjnego jest CIMIC. Kooperacja środowiska militarnego i cywilnego jest tym bardziej niezbędna, im bardziej środowiska te wzajemnie się przenikają. Skuteczność jednostek CIMIC wzrasta, gdy zyskują większą swobodę w dobieraniu własnych środków bezpieczeństwa. Dużo bardziej efektywne są te z nich, które wykonują swoje obowiązki bez pełnego uzbrojenia, gdyż łatwiej jest im zyskać zaufanie aktorów cywilnych. Jednocześnie, lepsze wyniki osiągają te jednostki CIMIC, których personel nie podlega częstym zmianom.Potrzeba ustanowienia i podtrzymywania współpracy cywilno – wojskowej jest coraz częściej podkreślana przez podmioty decydujące o przeprowadzeniu operacji pokojowych. Stale wzrastająca skuteczność CIMIC, a także zwiększające się zapotrzebowanie na tego typu aktywność wskazuje na potencjał wykorzystania kooperacji cywilno – wojskowej w przyszłości.

After the Cold War, along with the change of the international system, there came a change in the concept of peacekeeping operations. New circumstances appeared, in which an intervention was needed, new types of missions arose, a search began for new entities (other than the UN) able to conduct such operations. In such an international environment NATO drew attention. Post – Cold War changes did not spare the Alliance: new Strategic Concept covered new areas of responsibility including the ability to conduct out of area operations. Wars in Bosnia and Herzegovina and in Kosovo for the first time forced Member States to take a proactive stance. They also contributed to further evolution of the concept of peacekeeping. Those events also initiated another process: an institutionalisation of civil – military cooperation within NATO. Asymmetric warfare in the Balkans, a sharp quantitative and qualitative increase in the presence of civil entities in the operational area, as well as the comprehensive approach enforced a decision to adapt the armed forces of NATO member states to the new situation. Moreover the success of the mission depends not only on the ceasefire. One of the tasks of the military is also stabilisation of the situation and allowing the reconstruction of the infrastructure and civil institutions. At the same time armed forces do not act in a vacuum – for the effective mission fulfilment they are required to cooperate with a wide spectrum of civil actors. In 1997 NATO member states issued a military policy appointing a civil – military cooperation (CIMIC), whose overriding objective was to support the command in mission fulfilment. Further documents regulating operational level were signed in 2003 and were gradually complemented with techniques, tactics and procedures.CIMIC units support the command through creating and maintaining relations with civil actors in the operational area. This overall objective is expanded by a definition of three main CIMIC functions: civil – military liaison, support to the civil environment and support to the force.Demand for the CIMIC activity is reflected by the complexity of the operational area. Armed forces deal with a variety of civil entities: ethnically and religiously heterogeneous local population, authorities of varying legitimacy, organisations with different mandates and the constantly present media with different range of impact. CIMIC activity is based above all on assessments and liaison at CIMIC meetings and in CIMIC centres.Experience of different missions (in the Balkans, Afghanistan and Iraq) shows that mission’s objective can be accomplished only with stabilisation of the area. Meantime, CIMIC is the key to stabilisation. The more civil and military environments interact, the more necessary their cooperation is. Effectiveness of CIMIC units grows with more opportunities to choose their safety measures. Much more efficient are the units, which perform their duties without the full armament, as it is easier for them to gain civil confidence. Moreover better results are achieved by the units which are not submitted to frequent change. The need to establish and maintain civil – military cooperation is ever more often emphasised by decision – makers. Constantly rising effectiveness of CIMIC and increasing need for such an activity indicates a potential for civil – military cooperation in the future.