Camparable analysis of Eric Emmanuele Schmitt's play "Partners in crime' based on theater spectacles in Television Theater and Bagatela Theater in Cracow.

The following work is an comparative analysis of Eric Emmanuel Schmitt's spectacle ‘Partners in crime', which is shown at Bagatela Theatre in Cracow as well as in 'Television Theatre'.Television's version director is Krystyna Janda who also plays Lisa, her partner is Jan Frycz who plays Gilles. A director of the spectacle in Bagatela Theater is Ewa Marcinkówna. Main roles are played by Paulina Napora as Lisa and Marcel Wiercichowski as Gilles. The main aim of this work was analysis of directors’ work who make the same play but use different forms. Where do they put accents? What perspective do they use? Theatre scene and film block are connected with choosing different music, actors, scenic movement, special effects and all technical details – does it make the same effect in both situations? Another interesting piece is a relation between actors and spectator. In the theatre this specific contact – “now and here” – refers to space scene – actor – spectator. It is impossible to make the same contact with public through the television screen. Making researches and looking for the materials has taught me a lot. I had better understood entire process of making a spectacle and I could see production details which turns literature into the theatre play.

Niniejsza praca to analiza porównawcza sztuki Erica Emmanuela Schmitta „Małe zbrodnie małżeńskie”, która odgrywana jest na deskach Teatru Bagatela w Krakowie, z tą wystawioną w Teatrze Telewizji. W Teatrze Telewizji reżyserem jest Krystyna Janda, która równocześnie wciela się w postać Lisy, a partneruje jej Jan Frycz (Gilles). Natomiast reżyserem sztuki Teatru Bagatela jest Ewa Marcinkówna, a występujący w niej aktorzy, którzy wcielają się w postaci Lisy i Gillesa, to Paulina Napora i Marcel Wiercichowski. Głównym celem pracy było uchwycenie i przeanalizowanie dwóch perspektyw, które pozwalają reżyserom położyć akcent na odmiennych formach. Wybór przestrzeni, ruchu scenicznego, rekwizytów, doboru muzyki lub ilości postaci wcielających się w poszczególnych (indywidualnych lub zbiorowych) bohaterów, efektów specjalnych oraz technik przekazu zależny jest od możliwości, które niesie ze sobą scena teatralna lub obszar filmowy. Dodatkowym punktem jest relacja w jaką wchodzi aktor z widzem. Ten specyficzny kontakt wydarza się „tu i teraz” i ograniczony jest do przestrzeni: aktor – scena – odbiorca. Natomiast poprzez spektakl filmowy nie można nawiązać porozumienia z publicznością. Praca badawcza oraz poszukiwanie materiałów pozwoliło mi pełniej zrozumieć mechanizmy odgrywanych i prezentowanych sztuk, wejść w schemat postępowania i zaangażowania aktora oraz popatrzeć na dzieło teatralno-filmowe przez pryzmat pracy ludzi, technik montażu, doboru odpowiednich scen i elementów, wyboru muzyki i rekwizytów, które dopiero jako całość pozawalają oceniać dany – nam, widzom – materiał, który z dzieła literackiego, staje się korespondencją sztuk.