Uzgodnienie imiesłowu przymiotnikowego biernego w katalońskim: kwestia walenckiego

The Agreement of the Past Participle in Catalan: the Case of Valencian

Celem niniejszej pracy jest analiza ewolucji i użycia uzgodnienia imiesłowu przymiotnikowego biernego (participium) w czasach złożonych w języku katalońskim. W pierwszym rozdziale omówiona została peryfraza „HABERE + participium” - jej ewolucja od łaciny do języków romańskich. Następnie przedstawiono zjawisko uzgodnienia imiesłowu w katalońskim z perspektywy diachornicznej, z naciskiem na stopniowy zanik jego użycia, obecnie ograniczonego do pewnych specyficznych kontekstów. Na koniec zaprezentowano wyniki badań terenowych, które polegały na przeprowadzeniu ankiet w dwóch miejscowościach Wspólnoty Autonomicznej Walencji, a ich celem była ocena żywotności uzgodnienia imiesłowu w czasach złożonych we współczesnym walenckim. W zamierzeniu praca ma stanowić ogólną panoramę wspomnienego zjawiska, mając na uwadze ograniczenia właściwe procesowi zbierania danych, oraz stanowić punkt wyjścia do dalszych, bardziej szczegółowych badań.

The aim of this work is to analyze the evolution and usage of the agreement of the past participle (participium) in compound tenses in the Catalan language. The first chapter discusses the periphrasis “HABERE + participium” and its evolution from Latin to the Romance languages. The subsequent sections present the phenomenon of participle agreement in Catalan from a diachronic perspective, focusing on the gradual decline in its usage, which is now limited to certain specific contexts. Finally, the results of field research are presented, which involved conducting surveys in two municipalities within the Valencian Community, with the goal of assessing the vitality of participle agreement in compound tenses in contemporary Valencian. The work is intended to provide a general overview of the mentioned phenomenon, considering the limitations inherent in the data collection process, and to serve as a starting point for further, more detailed research.

El presente trabajo se centra en el análisis de la evolución y uso de la concordancia del participio en tiempos compuestos en catalán. En el primer capítulo, se presenta la evolución de la perífrasis “HABERE + participio” del latín al romance. Luego, se examina desde la perspectiva diacrónica el fenómeno de la concordancia del participio en catalán, poniendo de relieve el progresivo detrimento en su uso, dado que este actualmente se limita a ciertos contextos específicos. Finalmente, se exponen los resultados de un estudio de campo que consistió en realizar encuestas en dos localidades de la Comunidad Valenciana y cuyo objetivo era evaluar el mantenimiento de la concordancia del participio en tiempos compuestos en el valenciano contemporáneo. La investigación busca proporcionar una visión general del fenómeno en cuestión, teniendo en cuenta las limitaciones y sesgos inherentes al proceso de recolectar datos, y se propone servir como punto de partida para futuros estudios más detallados.