Czy pojednanie może stanowić jedyną reakcję na popełnione przestępstwo? Istnieją dobre powody, by na tak postawione pytanie odpowiedzieć twierdząco, stawiając jako punkt wyjścia prawo pokrzywdzonego do decydowania o swoim życiu osobistym. Autor wskazuje argumenty oraz kontrargumenty (które pojawiły się przy okazji wprowadzenia do polskiego Kodeksu karnego art. 59a), a następnie - opierając się o modele kryminalizacyjne (liberalny, paternalistyczny, wspólnotowy) - przedstawia pojednanie jako taki czynnik pojawiający się po dokonaniu czynu, który może w niektórych przypadkach usunąć potrzebę ukarania.

Can reconciliation be the sufficent response to a crime committed? There are good reasons to answer this question in the affirmative, taking as a starting point the victim's right to decide about his or her personal life. The author identifies arguments as well as counter-arguments (which emerged on the occasion of the introduction of Article 59a into the Polish Penal Code) and then, based on the models of criminalisation (liberal, paternalistic, communitarian), presents reconciliation as such a factor emerging after the commission of the act, which may in some cases remove the need for punishment.