Photofilms. Relationship between photography and film in the moving pictures made from photos.

"For a long time a still moving image was a nightmare of cinema. (…) Before the introduction of safe film materials, in the beginning of the 50's, a still image from a film jammed in a projector indicated a fire alarm" ( Daniel Kothenschulte)Even nowadays when such a situation is not as risky, artists as well as the viewers still escape from "stillness" in film.In the days of numerous theoretical discussions, for several years certain artistic work has appeared that even extreme opinions cannot conquer. Talking here of " iconographic films" or in other words “photo-films”.Photo-films that consist only of photographs are still a uncomfortable subject. They break the film into pieces, in which the primary elements that are usually concealed. Photo-film artists “experiment using the combination of text, sound and image(..) they allow us to invent cinema”.Photo-films in which photographs are given the characteristics of cinema and vice versa, subvert the existing orders in both media: photography as well as cinema.A film that uses stills always implies the themes of time and similar topics as movement and stillness. Surprisingly an interesting discovery is the fact that photographs used in photo-films, although shown as still images still use dynamic movements but in a more subtle way. They build an association, within which we cannot apply the principles of linear narrative anymore and the viewer cannot resist the impression of time travelling. The image does not appear as static anymore, and the film does not loose action.In the presented photo-films certain action shots last longer on the screen. We have enough time for “thinking” or analyzing. We become contemplative viewers- realizing different aspects of media.

„Przez długi czas nieruchomy obraz był koszmarem kina. (…) Przed wprowadzeniem bezpiecznych materiałów filmowych, na początku lat pięćdziesiątych, obraz zatrzymany w projektorze oznaczał natychmiastowe zagrożenie pożarowe”. (Daniel Kothenschulte)Nawet dziś, kiedy powyższe ryzyko nie ma już racji bytu, twórcy i widzowie wciąż stronią od „bezruchu” w filmie. Na tle mnożących się teoretycznych dyskusji, już od kilkudziesięciu lat powstają dzieła, wobec których wszelkie skrajne, oparte na antynomiach poglądy pozostają bezzasadne. Są to tak zwane „filmy ikonograficzne” lub zwięźlej – „fotofilmy”.Fotofilmy, składające się wyłącznie ze zdjęć, wciąż stanowią niewygodny ewenement. Rozbijają medium filmowe na czynniki pierwsze, składowe leżące u jego podstaw, które zazwyczaj są pieczołowicie maskowane. Autorzy fotofilmów „eksperymentują z relacją tekstu, dźwięku i obrazu (…) pozwalają nam myśleć (wymyślać) kino”.Fotofilmy, w których fotografii przydawane są właściwości kina i odwrotnie, obalają konstatacje dotyczące obu mediów z osobna.Film wykorzystujący statyczne ujęcia, zawsze implikuje rozważania dotyczące czasu i pokrewnych mu kategorii – ruchu i statyczności. Zaskakującym odkryciem jest fakt, iż fotografie użyte w fotofilmach, choć ukazywane są w bezruchu, przenoszą dynamizm w sferę niewidoczną dla oczu. Budują system wewnętrznych asocjacji, w którym zasady linearnej narracji przestają funkcjonować, a widz lawirując pomiędzy kolejnymi skojarzeniami nie może oprzeć się wrażeniu, iż podróżuje w czasie. Obraz nie jawi się nam jako nieruchomy, a film nie traci na wartkości akcji.W przedstawionych w niniejszej pracy fotofilmach poszczególne kadry trwają na ekranie. Mamy więc dość czasu na owo „zamyślenie”, dogłębną analizę. Stajemy się „widzami refleksyjnymi” – zastanawiamy się nad właściwościami mediów.