“Pravda vítězí”: Czeska narracja o represjach i powstanie pierwszej republiki czechosłowackiej na początku XX wieku.

Każdy naród ma swój mit; każdy mit ma swój własny dyskurs i narrację. Naród czeski został zbudowany najpierw na męczeństwie postaci historycznych, takich jak Jan Hus, a następnie na dwoistości heroizmu i wiktymizacji, gdy zmienił się w czechosłowacki nacjonalizm. Rzeczywiście, włączenie różnych narodowości o bardzo różnych doświadczeniach historycznych wymagało mniej ekskluzywnej wersji czeskiej tożsamości narodowej. Ta ewolucja dyskursu narodowego miała miejsce na krótko przed wybuchem pierwszej wojny światowej, w której wiele „małych narodów” Europy Środkowej uzyskało niezależność. Narracja o ofierze była najbardziej wpływową częścią tej nowo wyobrażonej tożsamości; przeniknął nawet do czeskiej historiografii do dziś. Jeden z ostatnich śladów tej narracji można znaleźć w pracach jednego z najwybitniejszych czeskich historyków, Miroslava Hrocha.Podczas gdy narracja została zidentyfikowana i jej historyczna dokładność została już wielokrotnie zakwestionowana i omówiona, zbadałem jej wzory dyfuzji i jej rolę, tym samym szkicując jej mapę. Dzięki tym historyczno-dyskursowym badaniom opartym na metodologii Ruth Wodak dla dyskursów narodowych podkreślono kluczową rolę narracji w rdzeniu czeskiego mitu narodowego. Narracja wiktymizacyjna pozwoliła czeskiemu nacjonalizmowi być inkluzywnym, być efektywnie naznaczonym, gdy adresowana jest do zagranicznej publiczności, i ostatecznie zyskać znaczny wpływ podczas jednego z najważniejszych wydarzeń XX wieku w Europie.Ten inkluzywny charakter narracji jest głównym odkryciem obecnych badań, obok zakresu jego rozpowszechniania. Narracja podróżowała z Pragi do Paryża, Londynu, Genewy; przekroczył Ocean Atlantycki i dotarł do wybrzeży Nowego Świata przez społeczność czesko-amerykańską; i zainspirowało czeskich Żydów do wykorzystania tego bezprecedensowego impetu i przekroczenia tradycyjnie nieprzeniknionych granic religijnych Austro-Węgier.Wykorzystując zarówno opublikowane, jak i niepublikowane źródła, w tym prywatną korespondencję TG Masaryka, Edvarda Beneša, Ernesta Denisa i innych kluczowych postaci czeskiego procesu budowania narodu, analiza ta pokazuje metodami jakościowymi, że narracja wiktymizacyjna nie była tylko małym szczegółem czeskiego nacjonalizmu - to była jego główna siła napędowa.

Every nation has its myth; every myth has its own discourse and narratives. The Czech nation was first built on the martyrdom of historical figures such as Jan Hus, and then on a duality of heroism and victimisation once it moved towards Czechoslovak nationalism. Indeed, including various nationalities with very different historical experiences required a less exclusive version of the Czech national identity. This evolution of the national discourse occurred shortly before the outbreak of the First World War, which saw many of the “small nations” of Central Europe gain independence. The narrative of victimhood was the most influential part of this newly imagined identity; it even infiltrated Czech historiography up until today. One of the recent traces of this narrative can be found in the works of one of the most prominent Czech historians, Miroslav Hroch. While the narrative has been identified and its historical accuracy has been challenged and discussed multiple times already, I examined its diffusion patterns and its role, thus sketching its map. Thanks to this discourse-historical research drawing on Ruth Wodak’s methodology for national discourses, the narrative’s crucial role at the core of the Czech national myth is highlighted. The victimisation narrative enabled Czech Nationalism to be inclusive, to be efficiently branded when addressed to a foreign audience, and eventually, to gain considerable influence during one of the most important events of the twentieth century in Europe. This inclusive character of the narrative is the main finding of the present research, alongside the extent of its diffusion. The narrative travelled from Prague to Paris, London, Geneva; it crossed the Atlantic Ocean and reached the shores of the New World through the Czech-American community; and it inspired Czech Jews to seize this unprecedented momentum and cross the traditionally impenetrable religious borders of Austria-Hungary. Using both published and unpublished sources, including private correspondence of T. G. Masaryk, Edvard Beneš, Ernest Denis and other key figures of the Czech nation-building process, this analysis demonstrates through qualitative methods that the victimisation narrative was not just a small detail in Czech nationalism – it was its main driving force.