Return Policy in the European Union

Potrzeba opracowania wspólnych rozwiązań w ramach polityki imigracyjnej jest żywo dyskutowana praktycznie od początku powstania wspólnego rynku i zniesienia kontroli na granicach wewnętrznych. Przyjęcie wspólnych rozwiązań jest trudne, ze względu na potrzebę ochrony suwerenności i odmienne tradycje prawne poszczególnych krajów członkowskich w tym zakresie. Przyjęte w dziedzinie imigracji programy mają charakter deklaratoryjny, więc nie posiadają mocy wiążącej, przez co ich wdrażanie wydaje się być jeszcze trudniejsze. Podstawą przeciwdziałania nielegalnej imigracji stała się polityka powrotów.W pracy przedstawiono podstawowe instrumenty, jakimi dysponuje UE w zakresie polityki powrotów, która to stała się podstawą przeciwdziałania nielegalnej imigracji. Unijna polityka powrotów opiera się na czterech głównych filarach: współpracy technicznej i administracyjnej, mechanizmach finansowych, zapewnieniu minimalnych standardów dla powracających, a także polityce readmisji. Celem pracy jest ukazanie, w jaki sposób, na skutek przekazania w traktacie z Amsterdamu, kompetencji na rzecz UE do regulowania kwestii związanych z imigracją, przyczyniono się do stworzenia spójnego systemu norm prawnych regulujących wydalanie osób nielegalnie przebywających na terytorium państw członkowskich.W rozdziale pierwszym ukazany został krótki rys historyczny przedstawiający proces rozwoju polityki imigracyjnej od traktatów rzymskich, aż po traktat z Lizbony. Przedstawione zostały także przyjmowane od 1999 roku Programy od Tampere, poprzez Program haski, aż po realizowany obecnie Program sztokholmski. Poprzez ich analizę można zaobserwować, jakie działania zostały podjęte w celu realizacji założeń i jaki to miało wpływ na rozwój unijnej polityki powrotów i readmisji.Rozdział drugi stanowi analizę pierwszych instrumentów prawnych przyjmowanych przez Unię Europejską w dziedzinie polityki powrotów. Pierwsze regulacje dotyczyły współpracy administracyjnej i technicznej, jako podstawy współdziałania państw. Uregulowane zostały między innymi wzajemne uznawanie decyzji o wydaleniu, pomoc w dziedzinie tranzytu oraz przeprowadzanie wspólnych akcji deportacyjnych.Rozdział trzeci poświęcono najnowszej dyrektywie stanowiącej podstawę polityki powrotów. Reguluje ona wspólne normy i procedury w stosunku do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich, między innymi zasady organizacji i realizacji dobrowolnych powrotów, procedury wydalania, zabezpieczenia prawne, kwestie związane z zatrzymaniem. W ten sposób współpraca została rozszerzona o standardy ochrony praw człowiekaW rozdziale czwartym przedstawiono ostatni element polityki powrotów, a mianowicie politykę readmisji, na którą składają się takie instrumenty jak umowy o readmisji, klauzule readmisyjne oraz nieformalne formy współpracy.

There was need to develop common solutions to the immigration policy practically since the beginning of a common market and elimination of controls at internal borders. Impementation of common solutions and procedures in all EU is difficult because of the need to protect the sovereignty and differing traditions and legal orders of the member states in this regard. Adopted in the area of immigration programs are declaratory, and without obligation, so that their implementation seems to be even more difficult. The main way to prevent illegal immigration has become return policy. The M.A. presents the basic instruments that the EU generated at the return policy. EU return policy is based on four main pillars: technical and administrative cooperation, financial mechanism, ensureing minimum standards for returnees, and readmission policy. The purpose of present M.A. thesis was to show how, as a result of transfer of the Treaty of Amsterdam, the powers to regulate matters related to immigration to the EU, helped to create a coherent system of legal rules governing the expulsion of illegally residing in the territory of the Member States.The first section was shown a short history of immigration policy since the Treaty of Rome, to the Treaty of Lisbon. and Programs which have been adopted by the EU since 1999: Tampere Programme, through the Hague Programme, to the Stockholm Programme - currently being implemented. Through their analysis can we seen which actions have been taken to achieve the objectives and how it affected the development of EU policy on return and readmission.The second chapter is an analysis of the first legal instrument adopted by the European Union in the area of return policy. The first regulations related to administrative and technical cooperation as a basis of cooperation of states. At first have been regulated :the mutual recognition of expulsion decisions, assistance in the transit area and joint action of deportation.Chapter three is about the most recent directive as the basis for return policy. It regulates common standards and procedures for returning illegally staying third-country nationals, rules of organization and implementation of voluntary return, expulsion, legal protection, issues related to detention. In this way, the cooperation was expanded to include human rights standards.The fourth chapter presents the last element of return policy -the readmission policy, which consists of instruments such as: readmission agreements, readmission clauses and informal forms of cooperation.