Hugo Riemann - Formalist or Romantic?

Dominującym współcześnie interpretacjom Riemannowskiej koncepcji form muzycznych, sprowadzającym ideę autora do tworzenia „suchych”, abstrakcyjnych schematów, a jego metodę — do czystej empirii, autorka przeciwstawia romantyczny wizerunek uczonego o rysach wywiedzionych z jego pism estetycznych. Kładzie nacisk na łączność poglądów Riemanna na muzykę i jej tworzenie z tradycją romantyczną, odnosząc je zarówno do źródeł, na które powoływał się sam Riemann (Adolf Bernard Marx, Moritz Hauptmann i in.), jak i do pism romantycznych kompozytorów (Carl Maria Weber, Robert Schumann). Pracę uzupełnia przegląd XX-wiecznych prac Poświęconych Riemannowi.

The author of this paper stands up the dominant contemporary interpretations of Riemann’s concept of musical forms, which reduce the composer’s idea to create ‘dry’, abstract schemes, and his method - to pure empiricism to the Romantic image of a German scholar with features derived from his aesthetic writings. She connects Riemann’s views on music and its creation with the Romantic tradition, relating them both to the sources cited by Riemann himself (Adolf Bernard Marx, Moritz Hauptmann et al.) and to the writings of Romantic-era composers (Carl Maria Weber, Robert Schumann). The work is complemented with an overview of 20th-century works devoted to Riemann.