Ghazal "Az piše man narou!" (Don't leave me!) as a specific variation of Persian poetry and its contemporary continuations

„Gazal „Az piše man narou!” (Nie odchodź ode mnie!) jako specyficzna odmiana liryki perskiej i jej współczesne kontynuacje” to praca podejmująca próbę wyodrębnienia specyficznej odmiany gazalu miłosnego (qazal-e āšeqāne) , który skupia się na prośbie zakochanego (āšeq) do ukochanego (ma’šuq), aby ten go nie porzucał. Celem pracy jest wyróżnienie i scharakteryzowanie niektórych cech charakterystycznych dla tego podgatunku poezji, na przykładzie gazalu XIII wiecznego poety-sufiego Moulany Jalāloddina Rumiego oraz współczesnej piosenki Mohsena Yeganeha Behet qhol midam (Behet ghoul midam). Oba utwory przedstawiają podobną sytuację liryczną, w której zakochany ekspresywnym językiem (tryb rozkazujący i rodzaj szantażu słownego) próbuje zatrzymać ukochanego, rozważającego odejście. W obu utworach wypowiada się tylko jedna osoba (podmiot liryczny) i nie jest znana płeć adresata. Istnieją jednak różnice formalne, dotyczące rejestru językowego użytego w utworach i statusu adresata, który w gazalu Moulany ma status boski. Gazal Moulany jest utworem poezji wysokiej, gdzie występuje język perski literacki i monorym z regularnym metrum, podczas gdy piosenka Yeganeha jest współczesną kompozycją muzyczną, zawierającą język potoczny, budowę stroficzną z refrenem, rymy oraz pewne regularności rytmiczne.

Ghazal „Az piše ma narou!” (Don’t leave me!) as a specific variation of Persian poetry and its contemporary continuations” is an attempt at identification of a specific variation of love ghazal (qazal-e āšeqāne). This variant focuses on the request of a lovestruck individual (āšeq) to their beloved (ma’šuq) not to abandon them. The aim of the work is to highlight and characterize some distinctive features of this poetry subgenre, using the example of a thirteenth-century ghazal written by the Persian sufi -poet Moulana Jalāloddin Rumi and a contemporary popular song “Behet ghol midam” (Behet ghoul midam) by Mohsen Yeganeh. Both poems present a similar lyrical situation, in which the lover by employing expressive language (imperative mood and a sort of emotional blackmail) attempts to prevent the beloved, who is considering departure, from leaving them. Only one person (the lyrical I) expresses themselves in both works, and the gender of the addressee remains unknown. However, there are formal differences between the two forms of lyrics as well as concerning the status of the addressee who in case of the ghazal is divine. Rumi’s ghazal represents high classical poetry, utilizing literary Persian language, monorhyme and regular meter, while Yeganeh’s song is a contemporary musical composition characterized by spoken language (zabān-e mohāvere’i), strophic form with rhymes and chorus, and certain rhythmic regularities.