Rec. mat. z konf. " Neurologia i neurofizjologia dziecięca w Uniwersytecie Jagiellońskim", Kraków, 08.11.2013 r. Strona wydawcy: https://www.wuj.pl

Podstawy: Ciężkie uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego (OUN) u dzieci są spowodowane najczęściej urazami mózgu (urazy czaszkowo-mózgowe, utopienia, próby samobójcze przez powieszenie), urazami rdzenia kręgowego (wypadki drogowe, upadki z wysokości), udarami mózgu, stanami zapalnymi, a takż e nierzadko wadami wrodzonymi OUN. Cel: Celem tej pracy jest przedstawienie wyników leczenia neurorehabilitacyjnego dzieci z ciężkimi uszkodzeniami OUN (uraz komunikacyjny, skok z wysokości, powieszenie, zachłyśnięcie, utonięcie, zapalenie, udar i zaburzenia neurorozwojowe) w latach 2008-2012. Materiał i metody: Ocenie poddano 34 pacjentów z ciężkimi uszkodzeniami OUN o różnej etiologii. Pacjenci ci zostali objęci 3-tygodniowym leczeniem neurorehabilitacyjnym (kinezyterapia klasyczna, techniki specjalne NDT-Bobath i PNF, masaż , tonoliza, ultradźwięki, plastrowanie dynamiczne - kinezjotaping) oraz wszczepieniem pompy baklofenowej, terapią neuropsychologiczną i neurologopedyczną. Oceny pacjentów dokonano w zależności od rodzaju uszkodzenia OUN za pomocą skali Ashwortha, Lowetta, RLAS, GMFCS, ASIA/IMSOP, Barthel ADL. U wszystkich pacjentów z uszkodzeniem OUN doszło do powstania niedowładu spastycznego czterokończynowego, połowiczego lub kończyn dolnych. U niektórych wystąpiły ciężkie powikłania, wymagali przeprowadzenia dodatkowych zabiegów (rurka tracheostomijna, PEG, pompa baklofenowa). Wyniki: Nieliczni leczeni uzyskali samodzielną lokomocję, a nawet pełną samodzielność w czynnościach życia codziennego. Niektórzy mimo samodzielnej lokomocji wymagali nadal opieki drugiej osoby z powodu znacznych zaburzeń funkcji poznawczych. Najlepsze wyniki leczenia uzyskano u dziewczynki po udarze mózgu, która odzyskała pełną samodzielność i u dziewczynki po urazie mózgu chodzącej przy balkoniku. Samodzielną lokomocję uzyskał również chłopiec po operacji z powodu dysplazji korowej, jednak ze znacznego stopnia zaburzeniami funkcji poznawczych, afazją i koniecznością leczenia przeciwpadaczkowego. Również chłopiec po operacji tłuszczaka kanału kręgowego chodził samodzielnie, natomiast chłopiec po urazie rdzenia kręgowego (skok do wody) mógł samodzielnie wykonywać tylko niektóre czynności życia codziennego. Najgorsze wyniki leczenia rehabilitacyjnego, a także powikłania wystąpiły w grupie pacjentów po uszkodzeniu mózgu w wyniku niedokrwienia i niedotlenienia. Wnioski: 1. Wyniki leczenia neurorehabilitacyjnego u dzieci są zróżnicowane, najlepsze u pacjentów z ogniskowym uszkodzeniem mózgu i częściowym uszkodzeniem rdzenia kręgowego. 2. Terapia polegająca na połączeniu metod rehabilitacyjnych klasycznych z metodami specjalnymi i fizykoterapią oraz takimi, jak plastrowanie dynamiczne, pomaga w przywracaniu utraconych funkcji narządu ruchu. 3. Rehabilitacja neurologiczna wpływa na poprawę funkcji i aktywności w czynnościach życia codziennego.

Background: Severe damage of the central nervous system (CNS) in children is usually caused by brain injuries (craniocerebral trauma, drowning, suicide by hanging), spinal cord injuries (traffic accidents, falls from heights), strokes, inflammation and also by CNS malformations. Aim: The aim of this study is to present neurorehabilitation treatment results of children with severe central nervous system damage (caused by traffic accident, jumping from a height, hanging, choking, drowning, inflammation, stroke and neurodevelopmental disorders) in 2008-2012. Material and methods: 34 patients with severe CNS lesions of various etiologies were evaluated. These patients were included in the 3-week neurorehabilitation treatment (classic physiotherapy, special techniques NDT-Bobath and PNF, massage, tonolysis, ultrasound, plastering dynamic (Kinesio-Taping), implantation of baclofen pump therapy, neuropsychological and neurologopedic therapy. Evaluation of patients was made according to the type of CNS injury by the Ashworth scale, LOWETTE, RLAS, GMFCS, ASIA/IMSOP, Barthel ADL scale. All patients with damage to the central nervous system had signs of spastic paresis (tetraparesis, hemiparesis or paraparesis). In some of them severe complications occurred and required additional procedures (tracheostomy tube, PEG, baclofen pump insertion). Results: Only few of treated patients regained independent locomotion and even full independence in activities of daily life. Despite of capability for self-locomotion some patients required supervision due to the significant cognitive disorders. The best results were obtained with a girl after a stroke who regained full independence and in a girl after brain injury who was able to walk with a walker. Independent locomotion was also regained by a boy after surgery due to cortical dysplasia, however he suffered from significant cognitive impairment, aphasia and needed antiepileptic treatment. Also boy after surgery of the lipoma in the spinal canal was able to walk independently, while a boy after spinal cord injury (plunge) could perform only some activities of daily living. The worst effects of rehabilitation and complications occurred in patients after brain injury due to ischemia and hypoxia. Conclusions: 1. Results of neurorehabilitation treatment in children are varied, the best in patients with focal brain damage and partial spinal cord injury. 2. Combination therapy with conventional rehabilitation methods and special techniques, physiotherapy and plastering dynamic, helps to restore the lost function of the musculoskeletal system. 3. Neurorehabilitation has influence on improvement of function and activity in everyday life activities.