Stress fractures : an importance of break in physical activity in theirs prevention : case studies in the practice of sports medicine clinic

Złamania zmęczeniowe, inaczej przeciążeniowe dość często występują u zdrowych sportowców uprawiających dyscypliny wytrzymałościowe oraz u zawodowych żołnierzy. Najczęściej, bo aż prawie w 16%, dotyczą osób uprawiających biegi długodystansowe. Są powodem od 1% do 20% wszystkich przyczyn zgłoszeń do lekarzy i klinik medycyny sportowej. W grę wchodzi sumowanie powtarzających się mikrourazów. W 80% złamania dotyczą kończyn dolnych - najczęściej występują w kości piszczelowej. W literaturze opisywane są również przypadki złamań zmęczeniowych w obrębie kończyn górnych oraz żeber występujące w sportach asymetrycznych, głównie wśród tenisistów i golfistów. Lokalizacja złamań zależy głównie od rodzaju uprawianej dyscypliny sportu, przy czym występują one z podobną częstotliwością tak u dzieci jak i osób dorosłych, a najczęściej występują u kobiet aktywnych sportowo. Ze względu na nietypowe i powoli narastające dolegliwości złamania zmęczeniowe bywają zbyt późno rozpoznawane, co ma bezpośredni wpływ na wyniki leczenia. W rozpoznawaniu podstawowe znaczenie mają badania obrazowe takie jak RTG, USG, MRI i TK czy scyntygrafia. Rola badań obrazowych wydaje się być kluczowa do trafnej diagnozy, z których największą czułością i swoistością cechuje się badanie MRI. Leczenie złamań zmęczeniowych możemy podzielić na leczenie zachowawcze lub operacyjnie. Wybór sposobu leczenia zależy od lokalizacji złamania i jego zaawansowania. Dobrze zebrany wywiad i wczesne rozpoznanie mają zasadniczy wpływ na wybranie optymalnego sposobu leczenia oraz bezpośrednio wpływają na czas powrotu do normalnego cyklu treningowego. W opisanych przypadkach mamy do czynienia z wystąpieniem złamania zmęczeniowego kości piszczelowej młodego sportowca oraz podejrzeniem złamania zmęczeniowego biegaczki z towarzyszącymi objawami triady zawodniczek.

Stress, fatigue fractures are common injuries among healthy professional athletes, especially endurance sports athletes and professional soldiers. It can affect up to 16% of people who practice long-distance running. Also, states from 1% to 20% of all injuries treated by sports medicine clinics. Pathogenesis of stress fracture depends on summing up micro injuries and overloads which singly are not enough to break a bone but accumulated they leads to a complete fracture. Most commonly it affects bones of the lower limb (80%) but it canals occurs in bones of upper limbs or ribs, chiefly among golfers and tennis players. The localization of a fracture is result from a patient sports discipline. Stress fractures develop with a similar frequency in pediatric and adult population. Nowadays this injury is more often noticed among female than male athletes. Because of the slowly developing and uncharacteristic symptoms of the injury it sometimes is diagnosed with a delay. RTG, USG, MRI and CT are basic imaging examinations which can help to establish correct diagnosis. A Treatment of the stress fractures depends on its localization and severity score of RMI imaging and can be surgical or conservative. Accurate history taking, proper identification of risk factors and an early diagnosis are crucial for choosing an accurate treatment method and patient quick return to the normal sport activity. The article presents young athlete with stress fracture in tibial bone and a long-distance runner with the suspicion of a fatigue fracture with the accompanying symptoms of athletes’ triad.