Qualified right to repatriation? : reflections on the judgment of the ECHR of 14 September 2022 in the case of H.F. "and others v. France" (applications nos. 24384/19 and 44234/20)

Bibliogr. w przypisach

W sprawie H.F. i "inni przeciwko Francji" Europejski Trybunał Praw Człowieka po raz pierwszy w swej historii przyjrzał się zagadnieniu ekstraterytorialnych zobowiązań państwa w odniesieniu do prawa do wjazdu na terytorium kraju, którego jest się obywatelem. Odniósł się także do kwestii ustanowienia jurysdykcji państwa w szczególnej sytuacji, w jakiej obecnie znajdują się obywatele wielu państw-stron Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, przetrzymywani w obozach w północno-wschodniej Syrii. Omawiana sprawa dotyczyła odmowy dokonania przez Francję repatriacji z obozów w Syrii córek i wnuków dwóch małżeństw skarżących. Ich zdaniem odmowa repatriacji naraziła ich krewnych na nieludzkie i poniżające traktowanie zakazane przez art. 3 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka oraz naruszyła ich prawo do wjazdu na terytorium państwa, którego byli obywatelami, zagwarantowane w art. 3 § 2 Protokołu nr 4. Wyrok stanowi ważny przyczynek do dyskusji na temat ustanowienia kwalifikowanego prawa do repatriacji. Niniejszy artykuł omawia wyrok oraz zdania odrębne, zwracając szczególną uwagę na aspekt pozytywnych obowiązków państwa w zakresie stosowania prawa do powrotu (wjazdu do własnego kraju).

In H.F. "and Others v. France", the European Court of Human Rights, for the first time in its history, leaned so broadly on the issue of extraterritorial obligations of the state with regard to the right to enter the territory of the country of which one is a citizen, as well as on the establishment of state jurisdiction in the special situation currently faced by citizens of several States Parties to the European Convention on Human Rights who are detained in camps in northeastern Syria. The case in question concerned France's refusal to repatriate from camps in Syria the daughters and grandchildren of two married couples. In their view, the refusal to repatriate them exposed their relatives to inhuman and degrading treatment prohibited by Article 3 of the European Convention on Human Rights and violated their right to enter the territory of the country of which they were nationals, guaranteed by Article 3 § 2 of Protocol No. 4. The judgment is an important contribution to the discussion on the establishment of a qualified right to repatriation. The article discusses the judgment and the dissenting opinions, paying particular attention to the aspect of positive obligations of the state in applying the right of return (to enter one's own country).