When weariness can be more dreadful than satan : Stanisław Przybyszewski’s "Dzieci Szatana" read in the context of his essays

Celem tekstu jest analiza obecności kategorii znużenia w twórczości prozatorskiej Stanisława Przybyszewskiego. Zanalizowane zostały jego wybrane powieści, przede wszystkim Dzieci Szatana, które zestawiono z eseistyką pisarza, zwłaszcza jego pracami psychologicznymi i satanologicznymi. Artykuł dowodzi, że dopiero w kontekście owych tekstów nadreprezentacja znużenia u Przybyszewskiego odkrywa swe znaczenie. Okazuje się ono sposobem, w jaki bohaterowie Dzieci Szatana - "jednostki twórcze" o wydelikaconym, nadwrażliwym układzie nerwowym - reagują na nadmiar bodźców, odsłaniającym jednocześnie nihilistyczną pustkę kryjącą się pod maską "nad-człowieka".

Weariness unusually often appears in the prosaic work of Stanisław Przybyszewski and is playing an important role in it - especially in the novel Dzieci Szatana. The aim of this article is to show that knowing essays written by Przybyszewski (especially those focused on psychology and satanology) can show the true meaning of weariness in his novels. Weariness seems to be connetced to the concept of "creative individual" - an advanced but also tragic human being - and on the other hand to figure of Satan - god of darkness who also represents wild vitalism.