Japanese painting in the Meiji era (1868-1912) in context of contacts with Europe and the United States of America

Celem niniejszej pracy dyplomowej jest omówienie zagadnienia jakim było kształtowanie się w okresie Meiji współczesnych nurtów malarskich w kontekście kontaktów Japonii z krajami Europy oraz ze Stanami Zjednoczonymi. W pierwszym rozdziale omówiono tło historyczne, przytaczając najważniejsze informacje dotyczące początków westernizacji archipelagu japońskiego. W rozdziale drugim omówione zostało malarstwo w stylu yōga, głęboko zakorzenione w zachodniej myśli artystycznej. Przedstawiono genezę kreowania się nowego nurtu z zaznaczeniem najważniejszych jego elementów wynikających z japońskiej westernizacji u początku epoki. Analogicznie prowadzony kolejny rozdział przedstawia podwaliny opozycyjnego stylu – nihonga, który pomimo swojej nacjonalistycznej ideologii nie mógł powstać bez impulsów z Zachodu. Ostatni rozdział stanowi próbę analizy. Przytoczone w nim kwestie sporne dotyczące obydwu stylów, a więc pojawienie się aktu jako nowego tematu przedstawień malarskich oraz mglistość stylu mōrōtai, świadczą krytycznym przyjmowaniu niektórych rozwiązań artystycznych, ale także o eksperymentalnym podejściu japońskich artystów do ich własnej twórczości.

The aim of this diploma thesis is to discuss the issue of how contemporary painting in the Meiji period developed in the context of Japan's contacts with European countries and the United States of America. The first chapter discusses the historical background, citing the most important information about the beginnings of westernization of the Japanese archipelago. The second chapter discusses the yōga-style painting, deeply rooted in Western artistic thought. The genesis of creating a new style was presented with indicating the most important elements of it emerging from Japanese westernization at the beginning of the era. Analogously, the next chapter presents the foundations of the opposing style – nihonga, which despite its nationalistic ideology could not have arisen without impulses from the West. The last chapter is an attempt to analyze. The controversial issues concerning both styles mentioned in this text, the appearance of the act as a new theme of painting performances and the fogginess of the mōrōtai style, testify to the critical acceptance of some artistic solutions, but also about the experimental approach of Japanese artists to their own work.